Glurns-2011

           




De Vinschgau - Noord Italië zomer 2011.

Deze vakantie gaan we naar Italië. Naar de ober-Vinschgau om precies te zijn. De camping is al uitgezocht. In de buurt van Glurns. Camping Gloria Vallis. Voor de zekerheid hebben we al een email gestuurd met het verzoek een plekje vrij te houden. Stephan gaat met ons mee. Hij is, net als ons, liefhebber van het maken van wandeltochten door de bergen.

De Vinschgau strekt zich uit van de Reschenpass tot aan Kastelbell/Tschars. Het hele dal heeft een oppervlakte van zo'n 1.441 km2 en grenst aan Zwitserland en Oostenrijk. Een immens dal, dat zich uitstrekt op een hoogte tussen de 400 en 4000 m. Een grandioos landschap dat gekenmerkt wordt door een frisse en zuivere lucht, kristalheldere meren en veel zon! De Vinschgau staat bekent vanwege het milde klimaat en weinig neerslag en kent wel 300 zon-dagen. Dit komt door de imposante bergketens die eromheen liggen en die de bewolking tegenhouden.
Er zijn hier zogenaamde waalwege (irrigatiekanalen) aangelegd., om het smeltende gletscherwater langs de vele boomgaarden te leiden en zo het gebied van voldoende water te voorzien.
Wie hoog naar boven wil, kan hier zijn hart ophalen. Het massief van de Örtler lokt met zijn drie- en vierduizend meter naar duizelingwekkende en adembenemende hoogtes. Echter niet alleen extreme klimpartijen voeren naar boven! Als je van berghut tot berghut gaat, loop je over hooggelegen wegen die met hun prachtige uitzicht ook de moeite waard zijn. En als je alleen maar wat wil wandelen, beleef je de magische bergwereld ook zeer intensief door afwisselende wandelingen over hoogvlaktes, alpenweiden en weiden!




De heenreis
Vrijdag 1 juli 2011
Vandaag de laatste dingen inpakken. Gelukkig hebben we al een paar dagen vrij, en heb ik ook de was en de strijk aan de kant. Na het avondeten zetten we de auto en caravan gereed. De planning is morgen tussen 7.00 en 8.00 uur te vertrekken en alles wat nu klaar is hoeft morgen niet meer.

Zaterdag 2 juli 2011
6.00 uur de wekker loopt af. Bijna hetzelfde tijdstip als een gewone werkdag, maar vandaag niet. Iedereen weet wat van hem/haar verwacht wordt en 7.20 uur rijden we weg. We hebben uitgerekend dat we tussen 16.00 en 17.00 uur op de overnachtingscamping zullen arriveren. Vandaag rijden we het grootste deel van onze reis (570 km van de 830km) Dit is bijna allemaal autosnelweg. Morgen de tweede etappe hebben we meer binnenwegen. Onder het motto twee uur rijden kwartier rust, stoppen we de eerste keer in Bröhltal. De reis verloopt voorspoedig. We stoppen regelmatig en hebben slechts een kleine file.
Om 16.30 uur rijden we camping Illertissen op. Hier is de mogelijkheid om aangekoppeld te overnachten, dan zijn we morgen weer snel onderweg. Het is nog vroeg en we nemen de tijd voor een kop koffie en een lekker stuk Limburgse vlaai. We maken een korte wandeling over de camping en bestuderen de menukaart van het restaurant. Hier bieden ze ook de mogelijkheid om eten mee te nemen naar de caravan. Voor dat laatste wordt gekozen. Het smaakt prima. Op de camping is verder niets te beleven dus wordt tegen 22.00 uur het bedje gespreid. Morgen weer verder.

Zondag 3 juli 2011
Redelijk uitgeslapen vertrekken we voor de tweede etappe. Ook vandaag geen problemen op de weg. Alleen op de Fernpass rijden veel motors. Om 13.30 uur staan we voor de poort van Camping Gloria Vallis. Ze hebben nog mittagruhe tot 14.00 uur. Kunnen we op ons gemak de camping al eens bekijken. Het is een mooi aangelegde terassencamping met ruime staanplaatsen, en geweldig sanitair. Om 14.00 uur gaat de poort open. We worden op een zeer vriendelijke manier te woord gestaan, en ja onze reservering is bekend. Omdat er nog plek genoeg is, mogen we zelf ons plekje uitzoeken. Dan opbouwen, en als het gereed is de Limburgse vlag op de top. Dit is voor ons een traditie die we vele jaren geleden begonnen zijn. We zijn er trots op, Limburgers te zijn.
Het weer is prachtig, zelfs warm, en we zijn dan ook blij als we in de schaduw van de luifel even pauze kunnen houden. De omgeving is schitterend. In de verte zijn zelfs besneeuwde bergtoppen te zien. Ook vandaag laten we ons qua eten verwennen en schuiven om 16.30 uur aan in het sfeervol ingerichte restaurant op de camping. Het is erg lekker en de bediening prima. We worden attent gemaakt op een bijzondere gebeurtenis vanavond. Het is Herz-Jesu-Sontag. Tegen de schemering zullen op verschillende bergtoppen figuren in vuur te zien zijn. Vol verwachting zitten we dan ook voor de caravan. Tegen 21.15 uur worden de eerste vuren ontstoken. We zien een hart met een kruis op de bergtop recht tegenover ons. Maar er volgen meer, en naar mate het donkerder wordt zijn ze ook beter te zien. Tegen 22.30 uur besluiten we toch maar ons bedje op te zoeken, de vuren zullen nog wel lange tijd blijven branden, ook zonder ons.

Maandag 4 juli 2011
Uitslapen is het motto. Maar wat als dat nog niet in je systeem zit. Tegen 8.00 uur zit ik alweer buiten. Ook omdat er van alles op de camping gebeurt. Op de grasveldjes om ons heen die nog niet bezet zijn, staan sproeiers aan, om water te geven. De Vinschgau staat erom bekent de droogste streek van Italië te zijn. In het verleden zijn hier al kunstmatige waterkanalen de zogenaamde waalwege(irrigatiekanalen) aangelegd die het smeltende gletscherwater kanaliseren om het hele gebied van voldoende water te kunnen voorzien. Zo ontkomt deze op het oog zeer groene camping niet aan een helpende hand.
Na het ontbijt gaan we op zoek naar een supermarkt om onze boodschappen te halen. Maar helaas supermarkten zoals wij ze in Nederland kennen, zijn hier niet te vinden. Uiteindelijk belanden we 10 km van de camping bij een grote SPAR. Hier is gelukkig alles te koop, en nemen we proviand mee voor de komende twee dagen. In de komende dagen zullen we in de dichtbij gelegen dorpjes nog wel eens kijken naar een plaatselijke dorpswinkel.
Weer terug op de camping worden de wandelgidsen en kaarten doorgespit op potentiele wandeltochten. Dit is best moeilijk, maar we komen er wel uit. Het avondeten van vanavond wordt zelf gekokkereld maar smaakt niet minder dan we van thuis gewend zijn. De rest van de avond wordt gevuld met enkele spelletje rummikub en alles gereed leggen voor de wandeltocht van morgen....


Gletscherweg
Dinsdag 5 juli 2011
De eerste wandeltocht. We hebben besloten om naar Sulden te rijden. Van daaruit zijn talloze wandelmogelijkheden. Sulden ligt op ongeveer 20 km van onze camping. De weg erheen is goed te rijden en via een aantal haarspeltbochten klimmen we naar 1900 meter boven de zeespiegel. De planning is om met een kabelbaan naar boven te gaan en dan weer terug te lopen naar de auto. Rustig aan beginnen, het is pas de eerste tocht.
We zien twee stoeltjesliften die ieder naar een kant van het dal gaan en aan het einde een grote cabinebaan. De planning is een van de stoeltjesliften maar we komen uit bij de parkeerplaats van de cabinebaan. Dan maar eens gaan kijken wat deze ons te bieden heeft. Met deze baan kunnen we naar 2610 meter en er is een wandelweg naar beneden die ongeveer 2 uur zal duren. Niet verkeerd. Op deze hoogte zien we mogelijk ook al meer van het bergmassief. We kopen kaartjes voor de bergfahrt en stappen in de grote cabine. Deze kan gemakkelijk 100 personen vervoeren. Bij een tussenstation op 2200 meter moeten we nog eens overstappen. Boven aangekomen voelt het meteen al een stuk frisser. Op een groot panoramabord worden de wandelmogelijkheden afgebeeld. De planning wordt bijgesteld. Er wordt, op gevoel, gekozen voor de gletscherweg. Er staat geen tijdsindicatie bij vermeld, dus verassing, mogelijk kunnen we de tocht niet volbrengen, wel zien wel..... De tocht begint over een breed vlak pad dat goed begaanbaar is. Lijkt erop dat dit een deel van de winterse skipiste is. Na ongeveer een kwartier wordt het pad smaller. Gezien het tijdstip besluiten we eerst een broodje te eten. Daarna vervolgen we onze weg. Dan komen we op een punt waar geen weg meer zichtbaar is. Het is een grote grijze vlakte met stenen. De paaltjes met de wit-rood-witte band geven wel de richting van het pad aan, en in de verte lopen ook mensen. Dan komt de volgende hindernis. Op handen en voeten dalen we tussen de losse stenen naar beneden om onze weg te kunnen vervolgen. Het lopen over de losse stenen vraagt veel concentratie maar is weer eens wat anders. Zo lopen we van paaltje naar paaltje in de richting van een bergmassief. Zou daar de gletscher zijn? De bodem waarop we lopen wordt steeds natter en hier en daar liggen grote plakken sneeuw, en als we ook steeds meer ijs en spleten in de bodem zien, valt het kwartje. We lopen al een hele tijd over de gletscher. We hebben dit niet meteen in de gaten gehad omdat deze bezaaid ligt met kleine stenen. Uiteindelijk bereiken we de zijkant van de gletscher en vervolgen we de weg, nog steeds over losse stenen.

Het pad buigt af. We zien nu duidelijk de metershoge ijsmassa van de gletscher. In de verte lonkt al onze rustplaats: de Hintergrathütte (2661m). Inmiddels zijn we al drie en een half uur onderweg. Hier zullen we even pauze nemen en iets eten. Aangezien we al door onze proviand heen zijn, nemen we een eenvoudige maaltijd bij de hut: Würstl mit Brot und Senf.
Redelijk uitgerust vervolgen we onze tocht, we moeten te voet naar beneden. Hier is geen kabelbaan. We hebben geen flauw idee hoelang we nog onderweg zullen zijn. Weten alleen dat we nog zo'n 700 meter moeten dalen naar de auto. Het pad wordt goed aangegeven en is goed te lopen. Halverwege het eerste deel van de afdaling zien we een groep Yaks staan. Deze dieren komen oorspronkelijk uit Tibet maar schijnen het hier in de Vinschgau ook naar hun zin te hebben. Een oorspronkelijke groep van 5 dieren is door Reinhold Messner naar hier gebracht en is inmiddels gegroeid tot 15. Best een vreemd gezicht die langharige dieren met hun grote horens. We maken foto's maar blijven op veilige afstand. We moeten weer verder. In de verte zien we al het overstapstation van de kabelbaan. Als we daar zijn hebben we de helft van het hoogteverschil al gehad. Dan blijkt dat de groep Yaks ons volgt. In redelijk tempo komen ze over het pad achter ons aan. Dit geeft geen prettig gevoel. Wat betekent dit? Als ze ons op een tiental meters genaderd zijn, besluiten we naast het pad te gaan staan en af te wachten wat er gebeurd. De groep dieren gaat onverstoord verder naar beneden, richting de beek. Pffff.
Ook wij vervolgen het pad en komen uiteindelijk op de grotere weg naast de beek en het tussenstation. Onze benen zijn moe maar helaas we zijn er nog niet. We kiezen ervoor om de weg te vervolgen over het brede pad, dan hoeven we niet zo op te letten waar we onze voeten plaatsen. Het gaat continue bergaf, niet echt prettig dus besluiten we even verderop weer de andere route door het bos te nemen. Eigenlijk willen mijn benen niet meer, dus puur op wilskracht gaan we verder. Blij, moe maar voldaan komen we eindelijk weer bij de auto. Het is inmiddels 17.30 uur geworden. Hoezo, kleine tocht om mee te beginnen.
Wij rijden terug naar de camping. Gelukkig staat voor vanavond een eenvoudig te maken maaltijd op het menu. Het is nog niet donker als bij mij het licht uit gaat, morgen is er weer een dag...................

Woensdag 6 juli 2011
Het is alweer 7.30 uur als de zon door een kier in het gordijn op mijn hoofdkussen schijnt en mij wakker maakt. Ik besluit buiten in het zonnetje te gaan zitten, te genieten van de omgeving en langzaam wakker te worden. In een klein boompje fladdert een klein vogeltje. Zeker zijn vliegoefeningen aan het houden is mijn eerste gedachte. Rustdag vandaag en boodschappen halen. Eerst op het gemak ontbijten. De broodjes zijn al gebracht. Gezellig schuiven we met z'n drieën aan de campingtafel. Na het ontbijt fladdert het vogeltje nog steeds en bij nadere inspectie blijkt hij met een pootje ergens aan vast te zitten. Dit kunnen we niet aanzien en een reddingsactie wordt gepland. Met onze bezem aan een lange stok gebonden, proberen we hoog genoeg in het boompje te komen om het vogeltje los te maken. Gelukkig het lukt. Een doodmoe vogeltje blijft op de bezem liggen en we halen hem naar beneden. Om een pootje zit een soort pluisbolletje (waarschijnlijk nestmateriaal en vogelpoep) hiermee is hij ergens achter blijven hangen en kon zich zelf niet meer bevrijden. Gezamenlijk proberen we dit spul van zijn pootje te verwijderen, het lukt grotendeels. Het beestje gebruikt dit pootje echter niet. Zou het gebroken zijn? En wat nu? Sta ik daar dan met een vogeltje op mijn hand. Met het andere pootje klemt hij zich stevig van om mijn vinger. Ik gun het beestje even rust en laat het rustig op mijn hand liggen. Hij is moe de oogjes vallen regelmatig toe. Dan trekt hij ook het gewonde pootje op. Dit geeft hoop. Na een tiental minuten probeert hij zich op de pootjes te tillen en de oogjes gaan wijd open. Ik hoor de roep van een vogel. Zal dit een van zijn ouders zijn? Ik besluit hem toch in de buurt van de boom in de schaduw neer te zetten. Hij vliegt meteen verder de struiken in. Gelukkig, of hij het overleeft weet ik niet. Hij heeft in ieder geval meer kans dan dat hij boven in de boom was blijven hangen.
Dan nemen we de planning voor vandaag door. Besloten wordt nog voor de middag samen boodschappen te doen, de rest van de dag mag ieder zelf bepalen. Omdat we nog geen winkel in de buurt gevonden hebben, rijden we weer naar Prad en halen boodschappen voor de komende twee dagen. Meer kan onze koelkast niet aan. Na de lunch houden we siësta. Het is nu het warmst van de dag en de thermometer staat op 28 graden. Tegen drie uur is er wat meer bewolking gekomen. Mart en ik gaat te voet na het nabijgelegen stadje Glurns. Hier staat nog een volledige stadsmuur met torens en het heeft smalle beklinkerde wegen.

Glurns is de kleinste stad van dit gebied en telt 850 inwoners. Net buiten de stadmuren vinden de een grotere dorpswinkel. Mooi kunnen we de volgende boodschappen hier halen. Na het avondeten zetten we de regionale radiozender op. Voor morgen wordt onweer voorspeld. Even luisteren naar hoe laat het verwacht wordt. Volgens de radio pas morgenmiddag, maar daar trekt het weer zich niets van aan. Als het begint te schemeren vallen al de eerste regendruppels en horen we in de verte al de donder. Ach, dat slaapt lekker....

Donderdag 7 juli 2011
Het heeft niet veel geregend vannacht maar de lucht is grijs. Een extra rustdag komt eigenlijk wel goed uit want de spieren in de benen zijn nog niet hersteld van onze inspanning van afgelopen maandag. Regelmatig zijn er kleine regenbuitjes maar tegen de middag klaart het een beetje op. Om onze stijve spieren losser te maken, lopen Mart en ik naar Schluderns, een dorpje aan de linkerkant van de camping. Voor de zekerheid gaat de paraplu mee. Deze hebben we gelukkig niet nodig.
Weer terug op de camping worden de plannen voor onze volgende tocht gemaakt. Hopelijk hebben we nu een betere keuze gemaakt, maar dat zien we morgen dan wel weer. Tegen 20.00 uur begint het weer te regenen. We kruipen gezellig met z'n drieën in de caravan en bellen nog even met onze jongste zoon in Nederland. De weersvoorspelling is dat het morgen weer beter wordt, laten we daar dan maar van uit gaan.



Trafoi
Vrijdag 8 juli 2011
7.30 uur de wekker gaat af. We horen nog lichte regendruppels op het dak van de caravan. Een blik naar buiten. Alles is grijs. Wat nu? 7.50 uur: het weerbericht op de radio. Het wordt een zonnige dag met in de namiddag kans op onweer. Dan gokken we het erop.
Een uurtje later zijn we op weg naar Trafoi (1543m). Van hier uit gaan we vandaag wandelen. Een stoeltjeslift brengt ons door de laaghangende bewolking naar de Furkelhütte op 2250 meter. Dit is het vertrekpunt voor vandaag. De rondwandeling zal volgens de borden 4.40 uur duren en we hebben een hoogteverschil van 775 te gaan. Nou pittig tochtje, maar we gaan ervoor. De bewolking trekt langzaam op. Het gaat vanaf het begin meteen bergop. Gelukkig is het nog niet zo warm. We horen de murmeltiere fluiten en blijven even staan of we ze ook kunnen zien. We lopen weer verder, het valt ons op dat de al een tijdje geen wegmarkering gezien hebben, en voor mijn gevoel gaan we ook de verkeerde kant op. Wandelkaart erbij. Er zijn gelukkig enkele oriëntatiepunten zoals skiliften, en ja hoor we zijn van het juiste pad af. Een klim die we net achter de rug hebben, dalen we weer af om weer op het juiste pad te komen. We klimmen nog steeds en het ziet er niet naar uit dat we de komende uren vlak zullen lopen. In de berghelling voor ons zien we nog andere wandelaars. Zo krijgen we een idee waar het pad loopt. Tegen 12.15 uur tijd voor een broodje. We zijn inmiddels aangekomen bij de Schaferhütte (2465m), nou ja, wat ervan over is. De bewolking blijft om de bergtoppen hangen, maar af en toe worden we toch getrakteerd op mooie uitzichten onder andere op de Örtler (3905m - hoogste berg van Süd-Tirol) We lopen verder, we hebben nog een hele klim te gaan. Van hier uit schat ik dat we ongeveer de helft van het hoogteverschil gehad hebben. Het klimmen valt zwaar, regelmatig rusten we. Maar als we dan eindelijk een bergkam bereiken zijn we trots op onszelf. Dit hebben we toch maar weer gedaan. We hebben nu uitzicht naar twee kanten. De ene kant het Örtler-gebied en aan de andere kant bergtoppen in Zwitserland. Het is hier fris en het waait behoorlijk.
Tijd om weer verder te gaan. We zijn nog niet op het hoogste punt gekomen, dus klimmen we rustig verder. De bewolking neemt toe. Als we weer aan de afdaling beginnen voelen we al enkele regendruppels. Nee he, niet nu al. We schatten nog zo'n anderhalf tot twee uur onderweg te zijn. Het blijft voorlopig bij dreigen. Maar het laatste half uur moeten we er toch aan geloven. Het is gelukkig geen plensbui, de paadjes blijven goed begaanbaar. Met kletsnatte broekspijpen bereiken we tegen 15.45 uur weer de stoeltjeslift. Het heeft geen zin meer om nog bij de hut naar binnen te gaan, dus besluiten we meteen in te stappen en naar beneden te gaan. Fijn dat het nu bijna droog is, want het duurt nog ongeveer 15 minuten voordat we weer beneden zijn. Ondanks het regenbuitje hebben we weer een geweldige wandeling gehad.
Terug bij de camping alle natte spullen ophangen om te drogen, en dan zelf een lekker warme douche.

Zaterdag 9 juli 2011
7.20 uur: De zon schijnt weer door de kier naar binnen. Mooi dan hebben we weer goed weer. Vandaag is weer een "rustdag". Dat betekent ook de boodschappen doen voor de komende twee dagen. We gaan al meteen na het ontbijt want het is zaterdag en ik weet niet zeker of de winkels hier 's-Middags nog open zijn. We gaan naar de winkel in Glurns, prima alleen hebben ze geen vers vlees. Hiervoor slagen we wel iets verderop bij de plaatselijke slager. We hebben ervoor gekozen vanavond te BBQ-en, voor ons typisch een vakantiegebeuren. Thuis doen we dat heel weinig.
Weer terug op de camping ga ik verder met het opruimen van de kleding en handdoeken van gisteren. Alles is inmiddels droog. Voor de rest lekker doen waar je zin in hebt. De een leest een boek de andere luistert muziek en ik tref nog wat voorbereidingen voor het eten van vanavond en typ aan ons reisverslag.
Na de lunch steken we de koppen bij elkaar en plannen de wandeling van morgen. Het is best alweer warm. Mart en ik gaan nog een eindje lopen. We gaan weer naar Glurns, daar hebben ze lekkere ijsjes. Op de weg heen en terug moeten we wel nog even sprinten om niet natgespoten te worden door de sproeiers langs de velden.
Als de zon achter de bergen is verdwenen, hebben we bijna een wolkeloze hemel. Het beloofd morgen een mooie dag te worden.


Düsseldorferhütte
Zondag 10 juli 2011
Na toch enkele regendruppels in de nacht, begint de zondag prima. We hebben vandaag weer een wandeling uitgezocht die start in Sulden. We laten ons door de stoeltjeslift van 1850 meter naar 2490 meter brengen.
Dan begint de werkelijke tocht met als einddoel de Düsseldorferhütte op 2721 meter. Een lekker relaxte wandeling. De klim zit bijna helemaal in het laatste stuk. De bewolking neemt toe, maar dat is niet verkeerd, op deze hoogte zijn er geen bomen meer die schaduw geven, anders loop je de hele tijd te bakken in de zon. Jammer echter wel dat ook de top van de Örtler in de wolken blijft. In de hut is het redelijk druk, waarschijnlijk omdat het zondag is. We trakteren ons vandaag op een maaltijd. Ik neem een Kaizerschmarren en de mannen nemen Spiegelei met Schinken und Bratkartoffeln.
Na het eten besluiten we weer terug te gaan. Er zijn van hier uit nog talloze wandelingen maar voor ons vandaag niet. Op de terugweg bekijken we al het gebied aan de overkant van het dal. Daar liggen de Tabarettahütte en Payerhütte. Dit is ons reisdoel voor over twee dagen. Een hele uitdagende tocht. Of we dat gaan halen, lees je over twee dagen wel.
Als we weer in de stoeltjeslift naar beneden zitten, begint het licht te regenen. Gelukkig zet dit niet door. Dan rijden we met de auto weer terug naar de camping de warmte tegenmoet. In Sulden was het 19 graden, op de camping 28 graden.


Stilfserjochpas
Maandag 11 juli 2011
Alweer een zonnige dag. We boffen met het weer. De temperatuur in de dalen, ligt hier gemiddeld tussen de 28 en 30 graden.
Vandaag gaan we met onze auto de Stilfserjochpas rijden. Vanuit Süd-Tirol rijden we via 48 haarspeltbochten naar boven naar 2760 meter. Net over de top ben je dan in Zwitserland. Het vraagt toch wel stuurmanskunst om zoveel bochten, zonder zicht op tegemoetkomend verkeer te rijden. Extra handicap zijn nog de wielrenners en motorrijders die je moet inhalen respectievelijk jou inhalen. Het dal hier is niet breed en de weg is redelijk smal. Aan de ene kant de rotswand en aan de andere kant betonnen blokken die moeten verhinderen dat je naar beneden rijdt. Maar het gaat prima. Op 5 bochten van de top staat het ineens stil. Blijkt een motorrijder onderuit te zijn gegaan. Als wij weer voorbij rijden, zitten ze van de schrik te bekomen op de vangrail. Boven aangekomen is het druk. Er zijn een aantal eettentjes, hotels en souvenirshops. Van hieruit zijn ook wandelmogelijkheden, maar niet voor ons vandaag. Wij stoppen wel even om een kijkje te nemen.

Dan vervolgen we onze tocht. We willen niet te ver Zwitserland in rijden en nemen dan ook de afslag naar de Umbrailpas richting Munstertal. De weg en de omgeving is hier totaal anders. Het dal is breder dan aan de Italiaanse kant en het lijkt wel of ze hier nog niet van vangrails gehoord hebben. Best wel griezelig bij bepaalde bochten. Het is een mooie afdaling. Eenmaal beneden nemen we weer de afslag richting Italië. We hadden aansluitend boodschappen willen doen, maar helaas de winkels zijn tussen de middag dicht.
Dan maar eerst naar de camping. Na het halen van de boodschappen zijn we de hele tijd gezellig op de camping. Tegen de avond doen we al voorbereidingen voor de tocht van morgen. (rugzakken gereed, schoenen in auto enz.) De planning is vroeg (7.00 uur) op te staan om op tijd bij de stoeltjeslift te zijn. Het wordt morgen een lange wandeling......



Payerhütte
Dinsdag 12 juli 2011
In iedere vakantie die we in de bergen doen, zoeken we een ultieme uitdaging. Die hebben we, denk ik gevonden, in de tocht die we vandaag gaan doen. We starten bij de stoeltjeslift Langenstein in Sulden, en laten ons alvast brengen naar 2330 meter. Gepland is dat we via de Tabarettahütte (2556 meter) lopen naar de Payerhütte (3020 meter) aan de voet van de Örtler. De te verwachten wandeltijd is zes uur (volgens de boekjes)

Als we om 7.00 uur gewekt worden, is het al stralend weer. Het belooft een mooie zonnige dag te worden. Een snel ontbijt en om 8.00 uur zitten we al in de auto op weg naar Sulden. We willen vroeg naar boven. Omdat als we ook weer de lift naar beneden nemen voldoende tijd boven hebben om te wandeling te volbrengen. De laatste lift gaat om 17.00 uur. Het is al druk, meer mensen hebben vandaag gekozen om boven in de bergen lekker te wandelen. Het eerste deel van de tocht is over goed begaanbaar pad, vrijwel op gelijke hoogte, alleen het laatste stuk naar de hut gaat zigzaggend omhoog. Je zien meteen al vanaf het begin de hut liggen.

De wandeling gaat voorspoedig tot aan de klim. Stephan krijgt last van de voet die steeds dik wordt. Er wordt gezocht naar de oorzaak hiervan, en de bergschoen wordt al minder vast gestrikt. Hopelijk helpt dit. Het ziet ernaar uit dat onze wandeling bij de eerste hut al gaat stranden. Als we boven zijn, nemen we eerst even pauze en bespreken wat we doen. Het gaat alweer wat beter met z'n voet, en de weg die voor ons ligt ziet er niet erg zwaar uit. Besloten wordt, te kijken hoever we komen. Omdraaien kunnen we op ieder moment. We vertrekken weer in een rustig tempo. Het gaat goed. Stephan krijgt geen last meer. Hoog boven ons, zien we de hut al lonken, maar we moeten nog een heel eind. We hebben al een poos langzaam omhoog gelopen, het pad wordt smaller en de klim zwaarder. Het gaat ook nu weer zigzaggend omhoog.
Eindelijk bereiken we de bergkam. We hebben weer prachtig uitzicht naar twee kanten. De ene kant het dal van Sulden en uitzicht tot aan de Ötztaler Alpen, de andere kant het dal van Trafoi en de Stilfserjochpas. Nog steeds in de verte ligt ons einddoel. We hebben nog een hele klim te gaan. De tocht gaat verder over rotsachtiger terrein en langs staalkabels om je vast te houden. De hut komt steeds dichterbij. Aan het eind nog een pittige klim. Mijn benen zijn zwaar en het lijkt wel of ik niet voorruit kom. Er is op deze hoogte natuurlijk ook al ijlere lucht.
Vol trots staan we uiteindelijk bij de hut. We hebben het gehaald. Het is inmiddels 12.30 uur en zijn we drie en een half uur onderweg geweest. De broodjes smaken voortreffelijk op deze hoogte en met uitzicht op de sneeuw en ijsmassa van de Örtler. Het is druk bij de hut. Er komt net een groep terug van een klim op de Örtler. Ze hebben grootse verhalen.

Dan wordt het weer tijd om terug te gaan. Het is inmiddels 13.00 uur, dus nog 4 uur voordat de laatste lift naar beneden gaat. Gelukkig gaat het dalen probleemloos. We zijn ruim op tijd weer bij de Tabarettahütte en trakteren ons op koffie met Apfelstrudel.
En dan het laatste stuk. Ook dit gaat prima. 16.10 uur staan we moe maar voldaan weer bij de stoeltjeslift. Een uur later ploffen de op de camping in een stoel. Ondanks de lange tocht was het genieten vandaag, dit hebben we toch maar weer gedaan. Het blijft nog lang warm deze avond. De weervoorspelling voor morgen is helaas minder......

Woensdag 13 juli 2011
Uitslapen was het motto voor vandaag. Tegen 8.25 uur houdt ik het toch echt voor gezien. Buiten is het grijs maar niet koud. Als iedereen wakker is samen aan het ontbijt. Geen concrete plannen voor vandaag. Ieder doet z'n eigen ding. Na de middag gaat het regenen. We krijgen " bezoek" van een inspecteur van ACSI en mogen de camping beoordelen. Nou hebben de dat ook eens meegemaakt. De camping krijgt van ons een GOED. Het blijft regenen.
Een telefoontje naar Nederland leert ons dat het daar ook regent. De avond wordt doorgebracht in de caravan met enkele potjes rummikub, een lekker glas wijn en Tiroler spek.




Donderdag 14 juli 2011
Omdat voor vandaag ook een regendag voorspelt is, hebben we geen wandelplannen gemaakt. Het vliegengordijn dat nu in de caravan hangt is aan vervanging toe, en ik zag hier al bij de ingangen van diverse winkels mooie hangen. Daarom gaan we naar Prad. Ik heb daar een winkel in huishoudelijke apparaten gezien, en ik wil gaan vragen of ze daar die vliegengordijnen verkopen. En ja hoor deze winkel heeft alles te koop, moet alleen nog op maat gemaakt worden, maar dat is een klusje voor thuis. Als we dan toch in Prad zijn, doen we meteen de boodschappen voor de komende dagen.
Het weer is eigenlijk best redelijk. We gaan dan ook tegen 14.30 uur, gewapend met paraplu, met z'n drieën naar Glurns. Deze keer om een lekker groot ijsje te eten, en langs de slager voor vlees voor de komende dagen. Het ijsje is supergroot maar wel heel erg lekker. Bij een kledingzaak op het plein, is al uitverkoop. Ik koop alvast een lekker warm vest voor de komende winter. Voor morgen verwachten ze een kleine weersverbetering, komt goed uit want we willen er weer eens uit. Morgen is markt in Meran. Lijkt ons leuk om dat ook eens mee te maken. We gaan met de trein, lekker relaxt, en we hoeven geen parkeerplaats te zoeken. Omdat we vroeg op moeten, duiken we al om 22.00 uur in de veren....


Meran
Vrijdag 15 juli 2011
Als de wekker aangeeft dat het 7.00 uur is, ben ik best nog moe. Het heeft een groot deel van de nacht hard gewaaid en dat was duidelijk voelbaar in de caravan. Toch maar opstaan, we kunnen straks in de trein nog wat uitrusten. Veel te vroeg staan we op het perron. We moeten nog zeker twintig minuten wachten. De trein is mooi op tijd. Daar gaan we dan. Vanaf Schluderns tot Meran ( 55 km) zullen we veertien keer stoppen en de totale reistijd is 1 uur en 20 minuten. Bij iedere halteplaats wordt het steeds drukker in de trein en een viertal haltes voor Meran lijkt het wel op de ochtendspits in een trein in Nederland. Ook de gangpaden staan vol. Met z'n allen naar de markt in Meran dus. De markt is meteen tegenover het station. Op een groot plein staat het vol met kraampjes en het gaan gewoon verder de winkelstraten in. Ik ben niet echt op zoek naar iets, maar een mooie leren handtas kan ik altijd wel gebruiken. Dat valt nog niet mee, de prijzen vallen tegen. Als tegen 12.00 uur de inwendige klok "etenstijd" aangeeft, gaan we op zoek naar een restaurant waar we lekker pizza kunnen eten. Nou dat lukt wel, even later ligt er een pizza van 40cm doorsnee op ons bord. Dat wordt goed dooreten. De pizza is heerlijk, hij is in een echte steenoven gebakken. Dan weer terug naar de camping, de markt is bijna ten einde. Toch valt mijn oog nog op een betaalbare handtas die meegaat. Als we aankomen op het station, staat de trein al gereed. Het is gelukkig een stuk rustiger dan vanochtend. We boemelen terug.

Op de camping aangekomen ga ik eerst een uurtje slaap van vannacht inhalen. Het is inmiddels weer hard gaan waaien. Toch wordt er bij het weerbericht niet gesproken over harde wind of windstoten. Uit voorzorg wordt er aan de voortent nog hier en daar een extra scheerlijn of haring bijgezet. Tegen de avond neemt de wind af. De volle maan staat hoog aan de hemel en er zijn sterren te zien. Slaap lekker........


Sesvennahütte
Zaterdag 16 juli 2011
Voor vandaag is de laatste wandeling gepland. De weervooruitzichten zijn dat het tot in de middag redelijk zonnig zal zijn met daarna stapelwolken en mogelijk onweer. We starten van uit Schlinig (1738 meter) Om hier te komen gaan we eerst met de auto. Een smalle weg voert omhoog een zij-dal in. In Schlinig parkeren we de auto en lopen we verder het dal in. Het is in het begin een geasfalteerde weg die heel geleidelijk omhoog gaat. Dan houd het asfalt op en klimmen we naar Gasthof Alpe Planbell (1868 meter) Zo te zien wordt hier alles in gereedheid gebracht voor een feest vandaag. We klimmen verder, het wordt steeds steiler. Een auto van de Bergrettungsdienst rijdt voorbij. Tegen mijn verwachting in rijdt hij helemaal naar boven. Als we hem een uur later weer passeren zijn ze waarschijnlijk met een reddingsoefening bezig. Maar we hebben geen tijd om te blijven kijken. In de verte zijn al twee hutten te zien. Het volgende richtpunt in onze wandeling is de Sesvennahütte (2258 meter). Een groot stenen gebouw dat we als eerste bereiken blijkt de Pforzheimerhütte te zijn. Die wordt momenteel gerestaureerd na jarenlang staatseigendom te zijn geweest. We laten de Sesvennahütte links liggen, want nog voor we deze bereiken, buigt ons pad af. Voor ons ligt weer een grote klim. We besluiten eerst naar boven te gaan en dan onze lunch te nuttigen. Boven staan veel runderen, allemaal stieren. Als we neerstrijken voor de lunch blijkt een van hun wel supernieuwsgierig. Zo nieuwsgierig zelfs dat we maar besluiten even verderop onze broodjes te eten. De zon is inmiddels verdwenen. We lopen verder. We zijn nu op zo'n 2300 meter en het is fris. Af en toe val er ook een regendruppel. Laten we het a.u.b. drooghouden, want we moeten nog een eind. Het uitzicht dat we hierboven hebben is schitterend en dan te bedenken dat de meeste bergtoppen zich al in de wolken bevinden. Hoe mooi zou het zijn op een stralend zonnige dag. We lopen al een hele poos op dezelfde hoogte. Op zich een heel mooi pad maar beneden hebben we onze auto al zien staan, en de vermoeidheid begint te komen. Naar beneden betekent een hoogteverschil van zo'n 600 meter dat we waarschijnlijk over een korte afstand zullen dalen. Inderdaad, het gaat zigzaggende en schuin hellend naar beneden. Echt een aanslag op knieën en enkels. Een uur later staan we gezond en wel naast onze auto. De benen voelen zwaar en zwabberen. Het is inmiddels 16.05 uur, dat wil zeggen dat we toch weer vijf en een half uur onderweg zijn geweest. Het was zeker wel de moeite waard.
Dan terug naar de camping. Het is gelukkig de hele dag droog gebleven. Na het avondeten komen twee Duitse campinggasten afscheid nemen. Zij vertrekken morgen al naar huis. We wensen hun een goede reis. De rest van de avond doen we rustig aan. In een naburig dorp is feest van de schutterij, we kunnen meegenieten van de muziek, en zorgen zelf voor het glaasje wijn en het borrelhapje. De wijn zorgt er helaas voor dat ik "op tijd" tussen de lakens verdwijn. Feest maar verder zonder mij......

Zondag 17 juli 2011
Met twee regenachtige dagen (maandag en dinsdag) in het vooruitzicht, hebben we gisteren definitief besloten een dag eerder naar huis te gaan. Dat betekent vandaag inpakken. Omdat dit geen dagtaak is, vooraleerst uitslapen. Dat lukt tot 8.30 uur. Helaas geen zonnestraal op mijn kussen, dus de zon schijnt nog niet. Als ik buiten kom is alles grijs en de bewolking hangt laag. Ik had nog gehoopt de voormiddag lekker in het zonnetje te kunnen zitten, helaas. Het wordt op den duur zelfs fris en ik overweeg een lange broek aan te trekken. Toch maar niet, de zon laat zich af en toe nog zien. Tegen 15.00 uur, met de luifel al half afgebroken, begint het te motregenen. Kunnen we alvast wennen naar het weer in Nederland wordt gegrapt. Om half vijf heeft "het weer" gewonnen, het regent en ik heb mijn lange broek aan. Wat jammer nou, we hadden zo graag alles droog afgebroken. Deze avond staat alleen de BBQ nog buiten onder de luifel en wij eten binnen. Van tijd tot tijd valt een buitje. Om 20.00 uur wordt besloten de luifel nat in te pakken. Deze is van kunststof en kan gelukkig wat hebben. De tent van Stephan blijft staan. We hopen, tegen beter weten in, op een droge nacht....


De terugreis
Maandag 18 juli 2011
7.00 uur: Het heeft bijna de hele nacht geregend. Als we opstaan zijn er toch alweer enkele blauwe plekken aan de hemel te bespeuren. De tent van Stephan is dus nat, maar we hoeven hem niet in de regen af te breken, dat scheelt. Op enkele bergtoppen lijkt verse sneeuw gevallen te zijn. Tja met zoveel neerslag moet dat wel kunnen. De laatste spullen worden ingeladen en ik ga afrekenen bij de receptie. We hebben een hele leuke vakantie gehad, maar ook aan leuke vakanties komt een einde. Dan begint de terugreis. De planning is tot ongeveer 16.00 uur te rijden en dan een camping te zoeken voor de nacht. Het eerste stuk gaat flink omhoog. We rijden de Reschenpass over. Het is hier fris, de thermometer van de auto geeft een buiten temperatuur van zeven graden aan. Ook hier zien we dat tot aan de boomgrens verse sneeuw gevallen is. De reis gaat voorspoedig, het is ook niet druk op de weg. Tegen 12.30 uur nemen we lunchpauze en zoeken op de kaart alvast een camping uit waar we tegen 16.00 uur zullen zijn. Het wordt de camping in Neckarsulm. Onze planning blijkt redelijk te kloppen, want tegen 16.25 uur rijden we het campingterrein op. We sluiten aan in de rij van de andere overnachters. Om 18.00 uur gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. Deze is niet op de camping en we moeten een stuk lopen. In de Burgerstüble is het gezellig en het eten heerlijk en zeker voldoende. Een toetje pas er niet meer bij. Dan weer terug naar de caravan. De mannen lezen nog wat, ik doe alvast een dutje.

Dinsdag 19 juli 2011
Een blauwe hemel met enkele wolkjes als we vandaag om 7.30 uur de neus buiten de deur steken. De laatste etappe. We hebben nog 396 km te gaan. TomTom loods ons weer terug naar de autosnelweg. Lekker handig zo'n ding. Na dik twee uur rijden, tijd voor koffie en wisselen van chauffeur. Dan weer verder tot 12.30 uur Het wordt tijd om de inwendige mens te versterken. We nemen een warme maaltijd bij Bröhltal, dan hoeven we vanavond niet te koken. De bewolking is flink toegenomen, maar het is nog steeds droog als we om 16.25 uur voor ons huis staan. De caravan wordt naar binnen geloodst. Fijn we zijn weer veilig thuisgekomen. De natte tent wordt te drogen gehangen, en we beginnen met al wat spulletjes uit de caravan te halen. Vanavond kijken we TV, dat is weer eens heel wat anders......

Wil je graag meer foto's zien, neem dan een kijkje in het fotoalbum