Grindelwald 2010

 

We gaan dit jaar met zijn viertjes.De bestemming Zwitserland. Naar Grindelwald in de Jungfrau-region om precies te zijn.
Een gebied dat al jaren geleden onze bewondering heeft gekregen, we gaan er nu voor de vijfde keer naar toe. Dit omdat we er maar niet genoeg van krijgen.
De planning is dat we in de vijftien dagen dat we er vertoeven zeker 5 uitdagende wandelingen zullen maken. Wandelingen die zeker de hele dag in beslag zullen nemen, en waarvan we enkele al eerder gelopen hebben. Van deze wandelingen maak ik een verslag.








Oberne Gletscher
zaterdag 10 juli 2010
Vandaag gaan we spieren een beetje losmaken, en kijken hoe het met de conditie gesteld is. We vertrekken om 9.00 uur te voet richting Pfingstegbahn, een wandelingetje van ongeveer een uur. Hier nemen we de seilbahn naar boven. De wandeling gaat dan richting  de Michsbachhutte en vandaar uit verder naar Hotel Wetterhorn. Doel om over de hangbrucke naar de Oberne gletscher te kijken.
Aan het begin worden we al begroet door een lekker lui liggende koe.Het weggetje richting Milchbach is mooi, we blijven ongeveer op dezelfde hoogte lopen en hebben een geweldig uitzicht op de First en Schwartshorn. Halverwege worden we verrast door een heuse tunnel op ons wandelpad. Hiervoor is waarschijnlijk gekozen vanwege de gevaarlijke rotspartij die anders genomen moet worden. Moet zeggen zo'n wandeltunnel heeft wel wat.
Onderweg genieten we ook van de vele bloeiende planten waaronder zelfs orchideeën. Hier in de natuur zie je veel planten die we van thuis ook kennen, alleen zijn ze kleiner. Na ruim een uur gelopen te hebben komen we bij Milchbach. Hier moeten we de afslag naar Hotel Wetterhorn nemen om zo op de goede weg naar de hangbrucke te komen.
Bij Milchbach echter valt ons oog op verkleurde platen die een andere route illustreren, een leiternweg. De weg voert via een aantal ladders naar de Oberne gletscher. De heen en terugweg zijn gelijk en men zou hier anderhalf uur over doen. Het ziet er redelijk indrukwekkend uit. Het is nog vroeg op de dag en we besluiten dit avontuur te nemen.
De herbergier vertelt honderduit over de gletscher en hoe het hier in 1840 uitzag. Geeft ook nog een tip. Als we bijna boven zijn, niet te luid praten dan kunnen we mogelijk ook nog gemzen zien. Als we ongeveer tien minuten onderweg zijn, zien we de hangbrucke die in eerste instantie ons reisdoel was. Deze hangt ruim beneden ons aan het begin van de kloof richting gletscher. We hebben nu al een goed gevoel bij de keuze van de huidige wandeling. Inmiddels hebben we de eerste ladder bereikt, het klimmen gaat nog onwennig. We zijn erg enthousiast bij het zien van de volgende klauterpartij. De weg gaat via ladders door een kloof omhoog. Mijn gedachten is wel ook al bij de terugweg, want hier moeten we dus ook weer naar beneden. Och, dat zien we dan wel…..
Het klimmen gaat steeds makkelijker en via smalle zigzaggende paadjes bereiken we ’n soort kam. We zijn nu bijna boven. In de verte pronkt de gletscher, het is hier heerlijk. En warempel we zien nog net een glimp van twee gemzen die ons dus al eerder in de smiezen hadden; te laat voor een foto.
Langzaam lopen we richting gletscher en genieten van al het mooie dat de natuur ons laat zien.Aan het einde van het wandelpad nemen we dan ook uitgebreid pauze om te eten en vooral om te genieten. De terugweg gaat prima alleen hier hebben we meer oog voor de te nemen route dan voor de omgeving. Drie uur na vertrek zijn we weer terug bij Milchbach en trakteren we ons op een lekker ijskoud drankje.
Onze tocht gaat verder richting Hotel Wetterhorn (vanaf Milchbach nog 20 minuten). Inmiddels hebben zich al donkere wolken verzameld rond de toppen van de bergen en in de verte hoor je al het gerommel van onweer. De lucht boven ons is echter nog blauw en we voelen ons nog fit, en dus besluiten we niet de bus terug te nemen maar verder te wandelen. Grindelwald bahnhof is slecht 1.20 uur, dat moet haalbaar zijn.
De tocht naar beneden valt toch wel een beetje tegen, we lopen afwisselend omhoog en omlaag en Grindelwald blijft ver weg. Ook zijn de stukken in de volle zon niet echt lekker om te lopen. Uiteindelijk na ruim anderhalf uur bereiken we moe maar voldaan weer de camping. We kunnen terugkijken op een geslaagde tocht, ook al was die langer dan gepland (dus met de conditie zit het ook wel goed). Even afwachten hoe de spieren morgen aanvoelen…….


Eiger trail
Maandag 12 juli 2010
De dag na de WK-wedstrijd Nederland-Spanje die we helaas verloren hebben.
Vandaag staat de Eiger-trail op het programma. Dit betekent dat we met de trein naar de kleine scheidegg zullen reizen en daar begint dan onze wandeling.Aangekomen op de Kleine scheidegg is het alsof de tijd hier stil is blijven staan. In al de jaren dat we hier komen is er niets veranderd, maar dat hoeft ook niet, het is hier gewoon mooi.
Het eerste uur klimmen we naar de eigergletscher, het begin van de trail. Wat wel opvalt, is dat in de loop van de jaren meer toeristen deze route bewandelen. Zeker aan het begin van de wandeling lopen we haast in colonne. De tocht langs de Eiger gaat volgens de bordjes 2 uur en een kwartier duren, maar wij zullen er wel langer over doen omdat wij naast het wandelen genoeg pauze zullen nemen om de mooie omgeving in ons op te nemen.
De tocht gaat hoofdzakelijk omlaag over een goed begaanbaar weggetje. De klimmetjes die er in zitten zijn een welkome afwisseling voor de spieren. Rond om ons heen een pracht van bergen. Nu ruim twee en een half uur later bereiken we een splitsing. Hier kunnen we kiezen: gaat we in 20 minuten naar Alpiglen, en nemen daar de trein, of wandelen we nog bijna twee uur verder naar beneden om te eindigen bij de Gletscherschlucht?
Ik heb voor mezelf de keuze als snel gemaakt. Mijn benen hebben moeite met afdalen en ik kies voor Alpiglen. De heren echter hebben nog niet genoeg en zien wel een uitdaging in een verdere afdaling.
Afgesproken wordt dat ik ze straks wel met de auto bij de Gletscherschlucht zal ophalen.
In m’n eentje loop ik dus verder naar het treinstationnetje. De zon brandt behoorlijk en mijn armen, die ik vergeten ben in te smeren, voelen dan ook branderig aan. Anderhalf uur nadat ik van de mannen afscheid genomen heb, kom ik aan op de camping.
Weer anderhalf uur later gaat de telefoon, de moedige strijders hebben de afdaling volbracht en stellen het zeer op prijs als ik hun met de auto kom ophalen. Moe maar voldaan vertellen ze over de tocht. Ze hebben vrij lang op dezelfde hoogte onder langs de Eiger gelopen. Bijna tot in de kloof van de Gletscher. Het laatste stuk ging dan ook behoorlijk omlaag, zelfs over een ladder. De tocht van twee uur heeft uiteindelijk drie uur geduurd.
Nog snel even boodschappen doen voor vanavond en dan op naar de camping. Nog voor dat we aan het avondeten kunnen beginnen worden we nog getrakteerd op een onweer. Het begint enorm te waaien en we bereiden ons voor op een pittige onweersbui. Gelukkig valt het allemaal mee, en blijft het bij een flinke regenbui.
Het doek valt vroeg deze avond, na alle inspanningen van deze dag liggen we met zijn allen om 22.00 uur plat……..

First – Schynige Platte
Woensdag 14 juli 2010
Vandaag staat een topper op het programma. Een wandeling van First naar Schynige Platte.Op papier is dit een wandeling van 6 uur en 10 minuten (zonder pauzes)  We hebben deze toch al drie keer eerder gedaan en vanwege de schoonheid en de uitdaging staat hij nu weer op ons verlanglijstje. De dag begint al vroeg, om 6.30 uur, met een stralend blauwe lucht. Na het ontbijt op weg naar het treinstation. We nemen de trein naar Grindelwald en dan nog ongeveer een kwartier lopen naar de Firstbahn.
Deze start vanaf 8.30 uur en we willen vroeg boven zijn. Kwart over 9 staan we boven in de startblokken om te vertrekken. Het eerste stuk van de wandeling, tot aan de Bachalpsee gaat over semi-verharde weg. Ook hier heeft de toename van toeristen ervoor gezorgd dat de natuurlijke paden verdwenen zijn.
Tot aan de Bachalpsee gaat het prima en genietend op een bankje nemen we tijd voor een kleine pauze. Vanaf hier staat ons een flinke klim te wachten, iets wat niet ons sterkste punt is. Hijgend en puffend bereiken we na ruim ’n uur de afslag naar de Schynige Platte. Eerst een lekkere boterham en dan weer verder. Je loopt nu over een panoramaweg en rondom pronken de bergen met hun toppen. Aan de zuidzijde zelfs bedekt met sneeuw. Dit is genieten.
De volgende stop in deze wandeling zal de Mandlenenhutte zijn. Die bereiken we als het goed is over 1.10 minuten. Overweg gaan diverse bergbloemen op de foto. Zo kunnen we er later nog eens van genieten. De hut laat zich in de verte al regelmatig zien. Hij lijkt nog zo ver weg, maar ongelofelijk welke afstand je in een uur hier kunt overbruggen.
Vlak voordat we afdalen naar de hut nemen we weer even tijd voor een pauze, de inwendige mens dient ook gevoed te worden.
De zon brandt behoorlijk en handen wassen met sneeuw is een aangename verkoeling.
De weg gaat verder over een meer rotsachtiger terrein, dus is het goed opletten waar we onze voeten zetten.
Na een tijdje zien we weer grasvelden in de verte we weten dat we het grootste deel van de tocht al gehad hebben. Maar in deze tocht zit het venijn echt wel in het staartje. Met de Schynige Platte al zichtbaar in de verte komen er nog een aantal grote bochten. De benen voelen al redelijk vermoeid maar we moeten verder. Wie had dit ook alweer verzonnen? Echt moe maar ook blij dat we het weer gehaald hebben arriveren we 7 en een half uur na vertrek op de Schynige Platte. Mijn eerste gedachten is: Dit is de laatste keer geweest.Nu verder met de boemeltrein naar Wilderswil. Bijna ’n uur later zijn we op het station.Rest ons nog de trein naar Grindelwald en Grund, en niet te vergeten dat stukje lopen naar de camping.
Helemaal gaar ploffen we ruim 11 uur na vertrek in een stoel. Het is wel weer een hele mooie dag geweest………….


Almendhubel
Vrijdag 17 juli 2010
De wandeling van vandaag zal niet zo spectaculair zijn. We voelen goed dat we geen 5 zware tochten moeten maken. We hebben gekozen om optimaal gebruik te maken van de bergbahnen die hier talrijk voorhanden zijn, en omdat we gebruik maken van de regionaalpas, hebben we vandaag op al die banen vrij reizen. Het wandeldoel van vandaag ligt dan ook helemaal aan de andere kant van de Jungfrauregion. Boven het Lauterbrunnental met als vertrekpunt de Almendhubel.
Onze reis start vandaag in de kabelbaan naar de Mannlichen. In de krappe cabine reizen we met zijn viertjes ongeveer  1200 meter de hoogte in. Daar aangekomen is het al genieten van het uitzicht rondom. De Mannlichen ligt eigenlijk midden tussen de andere bergtoppen in dit gebied, met uitzicht op het dal richting Grindelwald met de Grosse Scheidegg, het dal van Lauterbrunnen en de Kleine Scheidegg. Op de Mannlichen ligt ook alweer het vertrekpunt voor de verdere reis, we nemen de kabelbaan omlaag naar Wengen. Hier reizen we in een grote cabine (geschikt voor 100 personen) De reis omlaag gaat snel en vanaf het dalstation is het slechts enkele minuten lopen naar het treinstation. Wengen is een autovrije plaats en volgens mij logeren hier ook de iets rijkeren onder ons. Je merkt ook dan de taal die je hier het meest hoort Engels is.
De trein naar Lauterbrunnen staat al op ons te wachten. In een treintje, dat zich verplaatst over een tandradbaan, dalen we verder af naar Lauterbrunnen. In dit dal zijn vele watervallen te zien die van bovenaf de steile rotsen naar beneden klateren.
Recht tegenover het treinstation is alweer het vertrekpunt voor de volgende reis. We gaan weer met een grote cabine naar boven. Enkele jaren geleden hadden ze hier nog een soort treintje dat met een grote staalkabel over een tandradbaan naar boven getrokken werd, maar ik denkt dat vanwege de steile helling nu gekozen is voor een kabelbaan.
Met de cabine zoeven we in enkele minuten naar boven naar Grutschalp. Ook hier staat weer een treintje voor het vervolg van de reis te wachten. Tijd om even rond te kijken hebben we niet, we moeten meteen overstappen en in een kleine trein  reizen we naar Mürren. Ook Mürren is een autovrije plaats. Ik zou ook niet weten  hoe auto’s hierboven moesten komen.
Alle goederen die men in Mürren nodig heeft reizen mee met de trein.
In Mürren lopen we in slechts 8 minuten naar de laatste baan voordat we aan onze wandeling gaan beginnen. Het is weer een treintje dat over een steile helling een heuvel opgetrokken wordt naar Almendhubel. Als we hier dan aankomen hebben we inmiddels bijna 3 uur reistijd erop zitten en is het tijd voor een boterham.
Als het goed is zal  een van onze komende wandelingen ook hier beginnen, op de planning staat nog de klim naar de Schilthorn. Maar vandaag doen we het lekker rustig aan en nemen we een wandeling met uitzicht op de bergen rondom ons in de richting van Grutschalp.
Als we net onderweg zijn, worden we verrast dor het geluid van een tuba. Er wordt al een grapje gemaakt over de zaate hermenie die eraan komt, en warempel in de verte komt een groepje wandelaars met voorop iemand met een tuba. Knap hoor dat je hier zo bergoplopend kunt musiceren, maar het gaat niet super dat is wel te horen aan de valse noten die er tussen zitten.
De wandeling verloopt soepel en ongeveer 2 uur later zijn we weer in Grutschalp.
Vanaf hier zullen we weer met een aantal banen terugreizen naar Grindelwald.
We kiezen niet voor helemaal dezelfde route terug. We laten de Mannlichen links liggen en reizen over de Kleine Scheidegg. We hebben ons zelf beloofd hier een heerlijk ijsje te komen eten. Op kleine Scheidegg staat een klein kraampje met overheerlijk ijs. De wafels worden nog vers gebakken en het ijs bevat kleine stukjes fruit. Bijvoorbeeld mangoijs met kleine stukjes mango. De verwachtingen van ons ijsje zijn niet te hoog geweest, het smaakt geweldig.
Aangezien tijdens deze reis de tijd ook niet stil blijft staan, wordt het langzaamaan tijd om de laatste etappe te nemen naar Grund. Ook nu reizen we weer comfortabel per trein.
Terugkijkend op een hele leuke dag lopen we het allerlaatste stukje weer terug naar de camping………….


Schilthorn
Zondag 18 juli 2010
Vandaag gaat het gebeuren.
De wandeling naar de top van de Schilthorn die we dan wel, dan niet zouden gaan doen, staat op het programma.Opstaan om 6.30 uur, er is nog veel bewolking. Het heeft ook vanaf gisterenmiddag aan een stuk geregend.Boven de First is de hemel blauw en we besluiten om te gaan.
We kiezen voor het snelste vervoer naar het andere dal, de trein. Omstreeks 10.00 uur arriveren we op de Almendhubel, het startpunt van onze reis.
We hebben er allemaal echt zin in, vandaag gaat het gebeuren. Mochten zich onvoorziene zaken voordoen, dan kunnen we altijd nog naar het tussenstation Birg lopen. We zien wel.
De tocht begint meteen flink steil omhoog. Bij iedere draai nemen we even tijd om op adem te komen. De bewolking hangt nog steeds laag, en van tijd tot tijd komt er een wolk overwaaien. Het uitzicht is dan nihil.
Aan het einde van het eerste steile stuk, belanden we midden in een schaapskudde, en moeten we opletten waar we onze voeten zetten (niet midden in de keutels graag)
De schaapskudde achter ons latend bereiken we het eerste plateau. Hier nemen we een pauze.  Het lukt de zon nog niet helemaal om door de wolken te breken, en daarom is onze rustplaats behoorlijk koud. Dan maar de fleece truien aan.
Tijdens deze pauze hebben we voldoende tijd om de omgeving goed in ons op te nemen, en tot ons genoegen tekenen de profielen van twee gemzen zich af boven op een richel. Omdat wij ver genoeg weg zijn, lopen ze niet weg en geven ons de kans hun te fotograferen en met de verrekijker te bewonderen.
De tocht gaat weer verder. Na een klink stuk gelopen te hebben, zien we in de verte al de Schilthornhutte liggen. Deze ligt ongeveer halverwege onze tocht en is een meetpunt om te zien of we verder naar de top gaan of niet.
De vorige keer dat we hier waren (ongeveer 20 jaar geleden) hadden we het hier al gehad maar dank zij de goede voorbereiding (we hebben al de nodige tochten gelopen) voelen we ons nog prima en stellen als eindpunt: de top van de Schilthorn.
Dit betekent echter wel dat we nog 500 meter omhoog moeten.
De top zelf ligt nog steeds in de wolken en ook wij lopen van tijd tot tijd nog in een overwaaiende wolk. We beseffen dat als we de top gaan halen, het uitzicht misschien wel nihil is. Ons motto vandaag is:”de reis er naar toe is belangrijker dan het uitzicht”

Als we de afslag naar het tussenstation (Birg) bereiken, zien we regelmatig de Schilthorn tussen de wolken door. We lopen over een vlak stuk en zien tegen de berg zelf hier en daar gekleurde puntjes wat andere wandelaars moeten zijn. Dan beginnen we aan de klim. De paden zijn goed aangegeven alleen erg smal en soms met grote hoogteverschillen. Op deze manier stijgen we natuurlijk wel snel.
We besluiten weer een pauze te nemen. We zitten recht onder de kabelbaan, maar het is zo bewolkt dat we hem wel horen maar nauwelijks kunnen zien. Gelukkig is het zich op de berg beter en geven andere groepjes wandelaars ons een idee waar het pad ons heen voert.
We beginnen aan de laatste etappe. We lopen regelmatig over de rotsen. Als klapper mogen we nog over een, voor ons gevoel smalle richel van de ene naar de andere berg lopen. Gelukkig is het nog steeds mistig en zien we de afgrond (als die er al is) niet. De bewolking hangt hier echt wel laag. Als we meer dan tien meter uit elkaar lopen, kunnen we elkaar niet meer zien. “Ik zie het restaurant al” wordt geroepen, en dat geeft moed. Moed om ook de laatste meters naar boven te klimmen.
Een Engelse vrouw die mij ziet puffen, vraagt of we van helemaal beneden komen en hoelang we er dan over gedaan hebben. Eigenlijk wel trots vertel ik haar dat we inderdaad vier uur geleden vertrokken zijn op de Almendhubel.
De laatste treden op naar het terras van het restaurant voelen als een overwinning.
We hebben ons zelf beloofd hier lekker goulashsoep te eten en gaan op weg naar het restaurant.
Het restaurant op de Schilthorn draait rond. Zo kun je als bezoeker 360 graden genieten van het uitzicht. Nou ja uitzicht, We zien helemaal niks. Het lijkt wel alsof het hele restaurant ingesneeuwd is. Maar oké dat wisten we. Toch hopen we stiekem op een opklaring.De soep smaakt prima en de Schilthorn Teller ook.
Langzaam wordt het weer tijd om afscheid te nemen. We gaan met de kabelbaan naar Mürren, en dan weer net zoals we gekomen zijn verder naar beneden naar Lauterbrunnen. Van hieruit weer met de trein terug naar ons beginpunt.
Met een voldaan gevoel lopen we rond 18.00 uur het laatste stuk naar de camping.
We sluiten de mooie dag af met een lekkere BBQ………


Wil je graag meer foto's zien, neem dan een kijkje in het fotoalbum