Peru 2012

De mysterieuze erfenis van de Inca's
 
Zondag 29 april 2012
Onze reis is weer begonnen. We hebben hier bijna een half jaar naar toe geleefd, en nu is het dan zover.
We gaan naar Zuid Amerika, een rondreis maken door Peru. Met als grootte uitdaging het lopen van de Inca-Trail. De Inca-trail is een 4 daagse trekking over het oude Inca pad naar Machu Picchu. Dit pad gebruikten de Inca's om hun heilige plaats Machu Picchu te bezoeken. We lopen 43 km in 4 dagen, over sterk stijgende en dalende paden, rond bergen, door tunnels en over 3 hoge Andespassen. De uitzichten van besneeuwde bergtoppen, landelijke gehuchten waar lama's grazen en nevelwouden gevuld met orchideeën en kolibries liggen op ons te wachten. Tot slot zijn er nog de archeologische Inca-vindplaatsen langs de trail, met Machu Picchu als bekroning op 4 dagen lang zwoegen.
Maar voor het zover is, bezoeken we eerst nog andere bijzonderheden van dit land.

Vanochtend de laatste dingen ingepakt en tegen 15.00 uur op weg naar Aalsmeer.
We overnachten in Hotel Chariot in de buurt van Schiphol. Morgen om 12.30 uur vliegen we naar Lima (Peru). Het zal een lange reisdag worden, maar dat hebben we er graag voor over. Na nog even met de kinderen gebeld te hebben, gaan we languit voor de TV. Alvast uitrusten voor morgen…….


Amsterdam – Lima
Maandag 30 april 2012.
Het is Koninginnedag, maar dit jaar zonder ons. We hebben afgelopen nacht redelijk geslapen. De wekker op half 8, even voor 9 uitchecken en dan met de shuttlebus naar Schiphol.
Ook al vliegen we de laatste jaren vaker, het blijft altijd weer een bijzondere ervaring.
Deze keer hebben we online onze stoelen gereserveerd en mogen we ook onze bagage zelf inchecken, en dan moet je goed lezen wat te doen, als de stickers verkeerd plakken, werkt het niet…..
Als we op weg gaan naar de gate zijn we nieuwsgierig of we al medereizigers kunnen ontdekken. Er komt een man naar ons toegelopen. “ zijn jullie Mart en Marie Jose?” We bevestigen. Het blijkt Jean (uit België) te zijn. Hij had ons herkend van de foto die bij waarbenjij.nu staat.Dan begint de hele heisa met inchecken. Alle dingen die apart aangeboden moeten worden, zoals vloeistoffen, laptop en jassen die uit moeten en riemen af.Inmiddels is ons vliegtuig gearriveerd. Het is de Machu Picchu; hoe toepasselijk. 12.30 uur gaan we de lucht in voor een vlucht van ongeveer 11 uur en 45 minuten (een afstand van 10530 KM) en om 17.30 uur (plaatselijke tijd) landen we in Lima. In het vliegtuig hebben we nog kennisgemaakt met Joop en Els en met Antoinette. Nu zijn er al zes van ons tiental bekend. Samen aansluiten in de rij voor Immigratie, en als we dat gehad hebben naar de band voor onze koffers en door de Douane (gelukkig wordt niemand er uitgehaald voor een koffercontrole) Verder naar de aankomsthal, op zoek naar de andere reisgenoten en onze reisleidster Marion.
Na vluchtig even kennisgemaakt te hebben, lopen we naar de bus die ons naar hotel La Castellana in de wijk Miraflores zal brengen. Daar aangekomen, krijgen we onze kamer toegewezen en we spreken af, gezamenlijk nog even langs een pinautomaat te gaan en langs de supermarkt. Dan is het 21.30 uur plaatselijke tijd (dat betekent 4.30 uur in Nederland) en we zijn doodmoe. Een deel van de groep neemt nog een slaapmutsje maar dat hebben wij niet nodig. We ploffen in ons harde bed in de hoop dat we voldoende uurtjes zullen slapen. Morgen vanaf 6.30 uur is weer ontbijt. Welterusten….


Pisco en Paracas
Dinsdag 01 mei 2012.
De nacht ging in drie etappes, we zijn ook redelijk uitgerust. Met de wekker op 6.00 uur hebben we nog tijd om te douchen, de koffers weer in te pakken en dan op naar de eetzaal. We zijn van onze groep de eersten. Waar we in het begin dachten een karig ontbijt te krijgen met slechts broodjes met jam, hebben we uiteindelijk een luxe ontbijt met roerei en ham, fruit, en toetje toe. Jammie. Dan terug naar de kamer, alle spullen halen en naar onze bus. Iedereen is mooi op tijd. Onze tocht gaat richting Paracas. We reizen over de snelweg langs de kust. De omgeving is woestijn en regelmatig zien we dorpjes. Het oog allemaal armoedig. De huizen waar de mensen hier in wonen zouden bij ons onbewoonbaar verklaard worden. Het zijn slechts vier muren met gaten voor de ramen en soms een echt dak erop. Als er meer familie bij komt, wordt er gewoon een laag bovenop gebouwd.
Tegen de middag arriveren we in Paracas, een vissersplaats, op het strand zitten grote pelikanen die best op de foto willen. Het is tijd om te gaan lunchen. Marion neemt ons mee naar een van de restaurantjes en we eten dus vis. Een aantal van ons proberen  Ceviche (= rauwe vis in zuur, een visspecialiteit in Peru)
We komen hier morgen weer terug om een boottocht te maken, maar vandaag reizen we verder naar een ander deel van Reserva Nacional de Paracas. We bezoeken een eindeloze zandvlakte die eindigt aan de kust. We rijden over een weg die ooit verhard was, dus het gaat er af en toe hobbelig aan toe. We stoppen om van uitzichten te genieten en maken een kleine wandeling langs de kust. In het water ligt “de kathedraal”  een reusachtige rots die, vóór de aardbeving in 2007 nog een verbindingsboog met het vaste land had, en door de mensen hier de kathedraal genoemd wordt. Boven de kust zien we grote kalkoengieren vliegen.

We reizen verder naar Pisco en arriveren om 16.15 uur bij Residencia San Jorge.
Pisco is in 2007 getroffen door een zware aardbeving. Ondanks dat er hard gewerkt wordt aan de wederopbouw zijn de gevolgen nog steeds zichtbaar.
De naam Pisco komt van de nationale drank (Pisco-Sour) want deze wordt vooral in deze streek gestookt.
Voor we gaan eten, gaat Mart met de groep even pinnen, en ziet onderweg een processie. Ik vertrouw intussen alle indrukken van vandaag weer aan ons reisverslag toe.
Om 19.15 gaan we gezamenlijk eten en doen we een klein voorstelrondje. Iedereen is al goed bereisd en ook liefhebber van bergen en cultuur. Ook vandaag op tijd naar bed, want morgen om 7.15 uur vertrekt de karavaan weer…..


Islas Ballestas - Nazca-lijnen
Woensdag 02 mei 2012.
Iedereen is weer op tijd in de bus en daar gaan we weer. De eerste stop zal weer Paracas zijn. Van hieruit gaan we met een snelle boot naar Islas Ballestas.( ook een onderdeel van Reserva Nacional de Paracas). Dit zijn eilandjes die een half uur varen van de kust liggen. Op deze eilanden zijn de broed- en verblijfsplaatsen van verschillende zeevogels, waaronder de Jan van Gent, en de Humboldpinguïn en zeeleeuwen. Er wordt aangeraden om in verband met de overvliegende vogels een hoedje of petje te dragen.
Als eerste varen we langs de noordzijde van Peninsula (=schiereiland) de Paracas. Er is een grote “kandelaar”  te zien van 150 bij 50 meter die in de rotsen is uitgekrast. Voor mij lijkt het meer op een cactus. We varen verder naar de eilanden. Je verwacht dan hier en daar een vogel te zien, maar deze eilanden zijn bijna bedekt met vogels. Net alsof je een documentaire op Discovery aan het bekijken bent, maar het is echt. Het is ook niet te beschrijven wat je op dat moment meemaakt, overweldigend komt in de buurt. Een gids verteld over de dieren die hier zijn en over de uitwerpselen (guano) die om de 7 jaar hier met de hand van de rotsen gehaald worden (metershoge vogelpoep dus) om geëxporteerd te worden naar andere landen. (kunstmes voor de agrarische sector)

De aanblik van de zeeleeuwen is zeer vertederend, hun aantal is hier echter maar klein.
Dan vaart onze boot weer terug naar de kust. Daar heeft onze reisleidster Marion, al een plekje gereserveerd bij een lokale eetgelegenheid om een kopje koffie te drinken.
Na de koffie gaat de reis weer verder. We gaan naar Ica, om daar een museum te bezoeken. (Museo Regional de Ica). De plaatselijke gids van het museum, vertelt heel bewogen over de geschiedenis van Peru en haar bewoners. We zien er prachtige keramiek, delen van geweven gewaden, gebruiksvoorwerpen en ook schedels van vervormde hoofden en mummies. Buiten is er een miniversie van een deel van de Nazca-lijnen. (bij de echte komen we later vandaag nog)
We vervolgen onze reis richting Huacachina. Dit is een oase in de woestijn. Hier gaan we lunchen en we hebben daarna nog twee uurtjes de tijd om wat rond te kijken, te zandboarden of een van de zandduinen te beklimmen. Dat laatste spreekt ons wel aan. Kunnen we alvast want conditietraining doen voor de Trail (later in deze reis) en we zijn natuurlijk ook benieuwd naar het uitzicht boven.
Een zandduin beklimmen is best zwaar. Iedere stap die je omhoog zet, glij je voor de helft weer naar beneden. De zandduin die wij gaan bedwingen is ongeveer 70 meter hoog. We gaan met z’n vieren. Martin vertrekt al zonder dat Els, Mart en ik het in de gaten hebben, en blijken we achteraf een andere route genomen te hebben. Niet dat hier paadjes zijn, je maakt een keuze: bijvoorbeeld een pad van vervaagde stappen van een voorganger. De zon brand, de hartslag gaat flink omhoog en er lijkt geen einde te komen aan de beklimming. Het laatste stuk waait het ook nog eens flink over de duinen heen en wordt je een beetje gezandstraald. Trots op onszelf bereiken we het hoogste punt en zien in de verte ook Martin lopen. Die heeft een ander flank bedwongen, en is blij eindelijk boven te zijn. We genieten nog even van het geweldige uitzicht, dan weer naar beneden. Dat gaat gemakkelijker, je hebt het gevoel aan het moonwalken te zijn (niet dat ik dat al eerder gedaan heb) en we zijn in ongeveer vijf minuten weer beneden. Daar eerst de schoenen legen van het zand dat erin zit. Heerlijk voldaan sluiten we weer aan bij de groep die ons met een verrekijker gevolgd heeft.
We gaan weer verder, we hebben nog een lange rit voor de boeg.
Dit laatste stuk is een beetje tijdgebonden. We willen graag voor de zon ondergaat, bij de uitkijktoren van de Nazca-lijnen zijn, om hier twee van de figuren te kunnen bekijken. We hebben nog twee uurtjes en volgens de chauffeur halen we dat net. Rijden dus.
De reis gaat verder door de woestijn, doch het is niet saai of vervelend. Het landschap is boeiend en de weg tekent zich af als een zwart lint. In de verte zien we berglandschappen die steeds dichterbij komen. Het gezelschap in de bus is stil en we genieten. Dan rijden we door deze bergen en slingert de weg zich naar beneden. In het dal is het groen, er zijn kleine riviertjes en is er zelfs een stad. Onze tocht gaat nog verder, weer omhoog, de volgende bergen in en eenmaal op een plateau aangekomen, stoppen we bij een ijzeren stellage dat de uitkijktoren (Torremirador de las lineas de Nazca) blijkt te zijn. In de woestijn zijn honderden meters lange lijnen en geometrische figuren gegraven. Ook zijn er enorme afbeeldingen van onder andere een spin, aap en condor te bewonderen. Vanaf de grond zie je alleen lange uitgegraven geulen die, eenmaal in de lucht tot tekeningen samensmelten. Er zijn vele theorieën over de oorsprong en de betekenis van deze lijnen, maar het blijft een mysterie. Van de uitkijktoren krijg je een idee van een deel van het geheel.
Deze Nazca-lijnen  zijn dankzij de archeologe Maria Reiche nu nog steeds te bewonderen. Zij heeft er onderzoek naar gedaan en beschermd.
De zon staat al laag boven de bergen, maar we zijn nog op tijd. De foto’s worden gemaakt, enkele souvenirs gekocht en de reis gaat verder. Over ongeveer een half uurtje zullen we in Nazca zijn, waar we de komende twee nachten gaan overnachten in het Don Agucho Hotel
Die avond weer gezamenlijk eten, het is supergezellig.
Tegen 22.30 uur wordt het toch wel weer tijd om ons bedje op te zoeken, we zijn nog niet helemaal over onze jetlag heen.
Gelukkig hebben we morgenochtend te tijd om uit te slapen…….


Nazca
Donderdag 03 mei 2012.
Het uitslapen valt tegen. De afgelopen nacht niet helemaal doorgeslapen. Er was tot laat in de nacht nog luide muziek. Dan toch maar om 7.00 uur aan het ontbijt. We zijn niet de enigen, Toine is er ook. Na het ontbijt nog even terug naar onze kamer. Vanochtend hebben we vrij te besteden. We gaan het stadje in om een kaart te kopen voor pap en mam. We weten al waar het postkantoor is en mogelijk hebben ze daar ook kaarten. Helaas niet, dan maar eerst op zoek naar een kaart. We proberen bij de supermarkt. Ook hier geen kaarten, wel kopen wel alvast wat te drinken en iets te snacken. Even verderop in de straat is er gelukkig een winkeltje met kaarten, de keuze is beperkt. Toch kunnen we een keuze maken, we schrijven deze en dan weer terug naar het postkantoor voor een postzegel en verzending. Ik wens de kaart een goede reis, ze gaat er waarschijnlijk twee weken over doen om in Nederland te komen. Snel weer terug naar het hotel, het is erg warm. Op weg terug zien we Toine weer en we spreken af samen te lunchen in het hotel. De keuze valt op een clubsandwich die voortreffelijk smaakt. Dan gereed maken voor vanmiddag. Het wordt weer een druk programma.
Eerst gaan we naar de Chauchilla begraafplaats. (Necropolis Chauchilla) Hier zijn lichamen te zien die zo’n 1000 jaar geleden begraven werden, ze zijn goed bewaard gebleven in dit droge en winderige deel van Peru. Deels door het klimaat hier, maar ook vanwege de manier waarop ze begraven werden. De lichamen werden, in foetushouding, gewikkeld in katoenen doeken en bedekt met een laag hars. De graven zelf, waren ondergronds opgetrokken uit stenen. Het zijn vaak familiegraven.

Een 12-tal graven zijn speciaal voor de toeristen opengewerkt. De begraafplaats is in 1920 ontdekt omdat grafrovers, op zoek naar goud en waardevol textiel, de graven hebben geopend en de stoffelijke overschotten open en bloot achterlieten. De restanten zijn mummies geworden, en soms is er nog duidelijk huid en haren te zien. Toch is het een apart gevoel hier zo te lopen langs al deze dode mensen.
Dan gaan we weer verder. We bezoekende aquaducten van Cantalloq (Acueducto de Cantayoc) uit de Nazca-cultuur, en die werken nog steeds. Dit deel van Peru is heel erg droog, het regent hier maar weinig. De Nazca’s hebben een irrigatiesysteem gemaakt waarbij het regenwater wordt opgevangen in kanalen. Dit water wordt gebruikt voor de landbouw. Onder deze landbouwgebieden wordt het water dat doorsijpelt weer opgevangen in een nieuw kanaal. Heel efficiënt dus.
We zien hier vaak grote velden met schijfcactussen. Deze cactussen staan er niet om de cactus zelf maar vanwege een parasiet die er op leeft. Dit diertje wordt gebruikt om zijn rode kleur. (bijvoorbeeld om kleding te kleuren en ook lippenstift)
We rijden weer verder en stoppen bij een Incaruïne. Deze is vrij toegankelijk en erg vervallen. Stenen van deze ruïne zijn gebruikt voor de bouw van huizen in Nazca.
Als laatste voor vandaag bezoeken we een keramieker. Hij maakt replica’s van potten en andere dingen uit de Inca tijd, en doet dit ook op dezelfde manier als destijds. We krijgen een demo. Na afloop een bezoek aan zijn winkeltje en vrijwel iedereen neemt iets mee.
Het is inmiddels al donker. Snel terug naar het hotel. Vanavond hebben we BBQ.
We beginnen met Pisco-Sour, die erg lekker smaakt en het eten ook.
En dan, weer op tijd naar bed. Morgen vertrekken we al om 6.00 uur (ons ontbijt gaat mee in de bus) want het is een lange rit naar Arequipa……


Nazca – Puerto Inca - Arequipa
Vrijdag 04 mei 2012
Het zetten van een wekker was eigenlijk niet nodig. Ik lag al vanaf 2.30 uur wakker. De muziek die we eergisternacht hoorden, was er vannacht weer en bleef maar doorgaan. Marion heeft van de nachtportier gehoord dat er een bruiloft in Nazca is. Volgens de gebruiken hier, feest men soms de hele week. (hebben wij weer)
Ondanks het vroege uur vertrekken we mooi op tijd, en genieten we even later van ons ontbijt.
We hebben vandaag een grote bus en twee chauffeurs. Er moeten ongeveer 700 kilometer afgelegd worden. Met enkele stops ingepland zullen we 13 uur onderweg zijn. De reis gaat helemaal langs de kust door de woestijn. Ons uitzicht is zand, zand en nog een zand. Niet de zandduinen die we in Huacachina zagen, maar een mix van zand, verdroogde aarde en stenen, soms vlak soms heuvelachtig. Na drie uur rijden onze eerste stop: Puerto Inca. Hier zijn de ruines van een oude Inca haven. Bijzonder is te zien hoe men destijds al ondergrondse opslag had.
Dan tijd voor een kopje koffie of thee en weer verder op de Panamericana. Er is maar één weg van Nazca naar Arequipa en dat betekent dat als er aan de weg gewerkt wordt, je “even” moet wachten. Onze chauffeur vindt dat hij al toeterend moet laten weten, dat het wel erg lang duurt. De wegwerkers hebben hier echter geen boodschap aan.
Onze reis wordt deze reis slechts 6 keer onderbroken, moet kunnen.
Anderhalf uur later dan gepland, komen we aan op de lunchplek in Camana. We hebben al telefonisch onze bestelling doorgegeven, dus het gaat gelukkig allemaal lekker snel.
Als het buikje weer gevuld is vervolgen we de reis. We rijden nu weg van de kust en gaan de bergen in. Naar verwachting zullen we om 19.30 uur in Arequipa zijn. Arequipa ligt op 2325 meter aan de voet van de met sneeuw bedekte vulkaan El Misti. (5822 meter) Het is al donker als we aankomen. We logeren hier in La casa de mi Abuela (het huis van mijn grootmoeder) Je hebt niet het idee dat je in de stad zit, het is er erg gezellig….

Arequipa
Zaterdag 05 mei 2012
In Arequipa hebben we twee dagen vrij te besteden. Het is een stad van bijna 1 miljoen inwoners en er rijden maar liefs 28.000 taxi’s. Marion heeft nog een voorstel voor een excursie. Een reality-tour, tijdens deze excursie maak je kennis met de niet-toeristische kant van Arequipa. Iedereen wil wel mee. We vertrekken om 9.00 uur. Onze reisleider heet Miquel, hij heeft deze reality-tour bedacht om de armste bewoners te steunen. De opbrengst van de excursie gaat rechtstreeks naar de projecten, Miquel werkt belangeloos. Allereerst neemt hij ons mee naar de markt. Dit is een markt waar geen toeristen komen en zijn wij als toerist mogelijk meer attractie dan de markt zelf.De markt is onderverdeeld in een vleesafdeling, groenten en aardappelen, fruit en vis. Op de vleesafdeling loop je zomaar tegen een hele varkenskop of schapenkop op. Iets wat in Nederland niet denkbaar is. Op de volgende afdeling zien we gevriesdroogde aardappelen, deze zijn vier maanden houdbaar en moet je voor gebruik eerst weer vier uur laten wellen. Op de fruitafdeling kopen we banaantjes en mandarijnen voor een crèche die we straks gaan bezoeken. De visafdeling ruik je al van ver, maar het ziet er best schoon uit. In een klein hoekje op de markt wordt orgaanvlees verkocht (alle ingewanden en delen van beesten die je zelf niet snel zult kopen) dit voor de allerarmsten die bijna niets te besteden hebben. Er zijn in Arequipa heel veel indianen die vanuit de bergen naar de stad zijn gekomen in de hoop op een beter leven. Deze mensen proberen iedere dag weer als loonwerker voldoende geld te verdienen om de volgende dag te kunnen eten. Sommige hebben ook gekozen voor het werken in de sillargroeve. Sillar is een witachtige vulkanische steen, afkomstig van de vulkaan Chachani (6075 meter), waar veel koloniale gebouwen hier in de stad van zijn gemaakt. Deze stenen worden ook nu nog gebruikt voor de bouw van woningen. In een grote groeve worden in de brandende zon, met de hand, stenen uit de wanden gekapt.. Een steenhouwer kapt per dag zo’n 25 stenen, die als hij geluk heeft aan het eind van de dag kan verkopen voor 25 SOL (€7,50). Het is erg zwaar en ongezond werk. We gaan verder en brengen een bezoek aan een grote begraafplaats. De mensen in Peru zijn katholiek en geloven in reïncarnatie. Hun doden worden begraven en hebben een soort grafmonument. Ieder jaar op 3 november worden de graven door familie bezocht en brengen ze bloemen en eten. Afhankelijk van de doodsoorzaak worden de mensen in bepaalde delen van de begraafplaats begraven. Bijvoorbeeld: niet gedoopte kinderen, mensen die vermoord zijn, mensen die van ouderdom stierven en mensen die zelf een einde aan hun leven maakte. Deze laatste groep is niet zichtbaar en is door de familie stiekem hier begraven. Zij hebben ook geen grafmonument.De volgende stop is bij een gaarkeuken. Een groep van vrouwen kookt bij toerbeurt voor de allerarmsten. Ze krijgen hier geen geld voor maar vijf gratis maaltijden. Ze gaan ’s-Ochtends al vroeg naar de markt, en koken voor die dag lunch en avondeten. Als het eten klaar is, zetten ze een bord buiten. Zwangere en gehandicapten kunnen hier dan eten voor 3 SOL. Tussen lunch en het avondeten wordt het gebouw gebruikt als schooltje. Aan de hand van een DVD met Spaanse ondertiteling leren de mensen lezen en schrijven.
De laatste stop is bij een crèche. Het project van Miquel heeft 5 crèches. Hier worden de kinderen van ongehuwde moeders of weduwen dagelijks opgevangen zodat de moeders kunnen gaan werken. Er zijn vandaag maar 3 kinderen aanwezig. We laten de banaantjes en mandarijnen achter en gaan weer richting hotel. De tour heeft best wel indruk op ons gemaakt. Het geeft echter wel een goed gevoel dat mensen als Miquel met zijn organisatie deze mensen ondersteund, en daar helpen we graag aan mee.
Weer terug in het hotel blijkt toch dat ik deze ochtend te weinig gedronken heb, ik heb knallende hoofdpijn. Dus eerst maar even goed drinken en een paracetamol. Daarna lunchen en dan de stad verkennen. We lopen naar de plaza de Armas, het centrale plein. Het plein is niet groot met wel mooi en omringd met prachtige koloniale gebouwen en een kathedraal. Bij de grote supermarkt wordt voldoende water gekocht en iets lekkers om te snoepen. Ook nemen we cocasnoepjes mee (deze zouden helpen tegen hoogteziekten)
We hebben afgesproken vandaag om 19.00 uur weer met de groep gezamenlijk te eten. Marion neemt ons mee naar een restaurant waar veel Peruaanse gerechten op de kaart staan. Toine is de dapperste van ons gezelschap, hij besteld Cuy (cavia). Dit is in Peru een delicatesse. Onze keuze voor vanavond is Alpaca (een soort lama) en het smaakt prima.
Toine vond de Cuy wel lekker, het was alleen wat weinig vlees en veel botjes.
Terug bij het hotel nemen we nog een drankje, voor ons een coca-thee. Even na 22.00 uur wensen we elkaar een goede nachtrust.......

Zondag 6 mei 2012De tweede vrij te besteden dag in Arequipa. Gisteravond is besloten om samen de kathedraal en het klooster van St Catalina (Monasterio D Santa Catalina) te bezoeken.
Na het ontbijt vertrekken we om 9.00 uur richting plaza. Als we in de buurt zijn, horen we er muziek. Laten we hopen dat deze er nog is als wij arriveren. We hebben geluk. Op het plein is een parade aan de gang, waarschijnlijk een militaire aangelegenheid, er zijn veel soldaten, en aanverwante organisaties die meelopen. We blijven even staan en nemen foto’s en gaan dan verder naar de kathedraal. Behalve dat het een imposant gebouw is, is hier weinig speciaals te zien en gaan we weer verder naar het klooster. Marion regelt nog een gids voor ons. Het klooster is een groot complex, er wonen momenteel nog zo’n 30 nonnen. Onze gids vertelt over de bouw van het klooster, over de eer die het was om hier in het klooster te mogen intreden, wat dit de familie kostte, dat de nonnen nooit meer buiten de kloostermuren kwamen, de evaluatie van het kloosterleven en nog veel meer. Dit alles in een geweldig decor met rode, witte en indigoblauwe muren. Prachtig aangekleed met bloemen en planten, een lust voor het oog.
Er worden volop foto’s gemaakt en na de rondleiding trakteren we ons op een kop koffie.

Het grootste deel van de groep besluit samen te lunchen, we nemen plaats op een dakterras en genieten van een eenvoudige maar lekker lunch. Dan wordt het tijd om weer terug te gaan, we lopen nog even langs de apotheek voor tabletjes tegen hoogteziekte (voorkomen is beter dan genezen), langs de pinautomaat en langs een klein winkeltje om de watervoorraad weer aan te vullen. Terug in het hotel gebruiken we de tijd om even te rusten, onze koffers weer gereed te maken voor ons vertrek morgen en natuurlijk ook mijn reisverslag weer bij te werken.
De komende week gaat heel erg druk worden. We hebben de komende zeven dagen geen enkele vrije dag en zullen veel onderweg zijn. Ook vanavond eten we weer samen. We gaan eten in restaurant ZigZag. Het ziet er hier erg luxe en ook gezellig uit. Je kunt hier vele Peruaanse gerechten eten. Ik kies voor een trilogie van vis (zalm-tonijn-zwaardvis) en Mart een trilogie van vlees (beef-alpaca-varken) We krijgen allen een papieren schort, het ziet er komisch  uit. Het eten wordt op een soort steengril gebracht en in ieder stuk vlees of vis prikt een vlaggetje met wat het is. Het smaakt voortreffelijk.
Na het gezellige etentje lopen we gezamenlijk weer terug naar het hotel. De koffers staan al gereed voor ons vertrek morgen. Spannend we gaan de hoogte in. Marion heeft ons uitgebreid geïnformeerd over de symptomen van hoogteziekte en op het hart gedrukt meteen dingen te melden die hiermee te maken kunnen hebben. We zijn dus prima voorgelicht, laat die hoogte maar komen……



ColcaCanyon
Cabanaconde
Maandag 07 mei 2012
Het laatste ontbijt in Arequipa. Om 8.30 uur vertrekken we richting de ColcaCanyon. Onze plaatselijke reisleider heet Coco. Hij zal de komende dagen met ons meereizen. Aan de rand van Arequipa wordt nog even gestopt voor het kopen van drinken en cocablaadjes. We zitten nu op 2350 meter en zullen eerst gaan stijgen naar 4950 meter en dan weer dalen naar 3300 meter. Het kan best zijn dat we op grote hoogte last krijgen van hoofdpijn.
We duimen maar van niet.Het landschap is weer leeg maar anders dan in de woestijn, er is wel groen en prachtige cactussen (ik ben een cactusliefhebber). Er worden hier in de dalen, gewassen verbouwd als aardappelen, uien en alfalfa (diervoeder) In de verte ligt de vulkaan HualcaHualca (6025 meter), die lijkt nu nog ver weg, we zullen straks aan de achterzijde zijn. Na een tijdje gereden te hebben komen we in Reserva National Salinas. In dit reservaat leven vicuñas, dit is een beschermde diersoort in Peru. Het is een kleine lamasoort en lijkt op een antilope. Deze dieren mogen van de regering 1 keer per 2 à 3 jaar geschoren worden, en kleding gemaakt van hun wol is dan ook erg prijzig. Ook staat deze kleding op de lijst van verboden in te voeren producten in Nederland. We zien groepen vicuñas in het landschap staan, maar mogen alleen vanaf de weg foto’s maken. We rijden weer verder. Verderop in het landschap zien we ook Lama’s en Alpaca’s, deze worden gehouden als zoals bij ons koeien en schapen. Ook van deze dieren wordt de wol gebruikt voor diverse kledingstukken. We maken een pauze bij een wegrestaurant, en we nemen een coca-thee. Dan weer verder naar de hoogste pas (4950 meter). Sommigen van ons hebben cocablaadjes in de wangen gestopt, die zouden kunnen helpen bij hoogteziekte. Het is het stil in de bus. Iedereen is in afwachting van…??….. ja dat weten we niet. We voelen ons prima, houden zo. Hoogteziekte uit zich echter in de komende 24 uur, dus niet te vroeg juichen.
Vanaf hier dus weer dalen. Tegen 13.00 uur rijden we de ColcaCanyon binnen en stoppen we eerst voor de lunch.
De weg die nu voor ons ligt is grotendeels onverhard, dus hobbel de bobbel door het stof en over stenen richting onze volgende stopplaats. Dat is de plek waar we mogelijk de condor kunnen zien (Cruz del condor). Eenmaal hier aangekomen is de verwachting hoog, zullen we de condor gaan zien? Ja, we zien ze wel, maar alleen in de verte en te ver om een mooie foto te maken. Chris maakt wel een prachtig plaatje van een grote kolibrie, die hier ook voor komt.
We gaan weer verder, we hebben de komende dagen nog twee kansen om de condor van dichtbij te zien. Na een half uurtje rijden komen we aan in Cabanaconde. Hier zullen we twee nachten slapen. Ons hotel heet Kundur Wasi ( het huis van de condor)
Cabanaconde is een kleine indianengemeenschap waar de tijd stilgestaan lijkt te hebbenWe hebben een hele mooie grote kamer en zelfs een balkon met grote cactussen.
Vanavond eten we in dit hotel. We hebben bij aankomst al doorgegeven wat we wilden eten, dat scheelt wachttijd. Als we op de afgesproken diner-tijd bij de receptie verzamelen, verteld Marion ons dat er vanavond een processie te zien is, en dat willen we toch niet missen. Marion overlegd even met de kok en we mogen wat later komen, dus eerst naar de processie. We lopen naar de kerk, daar staan al muzikanten gereed, maar in de kerk is de mis pas begonnen. Gelukkig duurt deze niet zo heel er
g lang, en kunnen we tegen 19.30 uur meemaken hoe een bijna menshoog Mariabeeld met het kindje Jezus (in Peruaanse klederdracht) wordt rondgedragen om het plein. Het is inmiddels al redelijk koud geworden en we hebben ook trek, dus gaan we terug naar het hotel. In het restaurant is het heerlijk warm, een grote pizza-oven staat er middenin. De huizen hier hebben geen verwarming, dit is dus een mooie oplossing. Ik eet vanavond Forel (uit de ColcaCanyon) en Mart heeft gekozen voor LomoSaltado. Na het eten gaan we naar onze kamer. De vele dingen die we vandaag weer gezien hebben, kosten ook veel energie en gaan we dus lekker op tijd onder de Lamawol…..

Dinsdag 08 mei 2012
We hebben heerlijk geslapen en nog geen last van symptomen voor hoogteziekte, dat is goed. Je merkt de hoogte wel, zelfs van douchen ben je buiten adem. Vandaag om 7.30 uur ontbijt en om 8.30 uur vertrekken we weer naar het uitzichtpunt voor de Condor. Vandaag hebben we meer geluk, als we aan komen rijden, cirkelen al enkele condors boven het uitkijkpunt. Het lukt ons om ze mooi op de foto te krijgen. Aansluitend gaan we een trekking doen. De bus brengt ons naar het beginpunt. Enthousiast beginnen we aan de tocht. We lopen ook nog langs een caviafokker en mogen even binnen kijken. Toch vreemd om die diertjes, die wij als huisdier houden, hier te zien als eten.
We gaan verder, de tocht gaat omlaag. Coco verteld over verschillende dingen die we zien en over de landbouw in Peru. We lopen zelfs dwars over een aardappelveld. Een man en vrouw zijn aan het oogsten. Grote zakken (van 90 kilo) staan gereed om door hun ezels opgehaald te worden. We lopen verder langs een waterkanaal en kunnen genieten van prachtige uitzichten. Op een gegeven moment gaat het kanaal door een redelijk laag tunneltje. Hier moeten wij ook doorheen. Met de rugzak op mijn buik is het te doen, dan hoef ik niet zo diep te bukken. Na zo’n twee uur gelopen te hebben komen we op de plek waar de bus ons komt ophalen. Maar eerst gaan we lunchen. Marion heeft eten voor een picknick gekocht. Nog enkele kleine voorbereidingen en we vallen aan, het ziet er geweldig uit en het smaakt prima. Na de lunch is er de mogelijkheid om met de bus naar het hotel terug te gaan, of nog verder (klein uurtje) naar beneden te wandelen. Iedereen wil lopen dus gaat de bus naar het volgende ophaalpunt. Het gaat redelijk omlaag maar iedereen kan het goed bijhouden. Dit is voor ons toch ook weer een training voor de komende trail.

Beneden met de bus terug naar het hotel en wij houden een kleine siësta. We worden wakker van muziek en zijn nieuwsgierig. Dus snel naar het plein. Daar staat een groep muzikanten en er wordt gedanst. Je zien aan de mensen dat ze veel lol hebben maar ook al goed gedronken hebben. Ik wordt uitgenodigd om mee te dansen. Waarom niet. Ben toch wel blij als de muziek stopt, ben helemaal buiten adem. Dansen op deze hoogte valt tegen. We gaan langs een winkeltje om onze drankvoorraad (water) weer aan te vullen en terug naar het hotel. Ook vanavond eten we in het hotel. Mart en ik hebben pizza besteld. Mooi op de afgesproken tijd komt het eten weer voor iedereen, ook onze pizza. Die ziet er geweldig uit en smaakt voortreffelijk, helaas blijkt de pizza te groot voor onze maag. We gaan naar onze kamer en maken de koffers gereed. Morgen gaan we weer verder naar Chivay…..

Wandeltocht - Chivay
Woensdag 09 mei 2012
We hebben heerlijk geslapen. Om 5.40 uur ben ik al wakker. Nog even en dan loopt de wekker af. Ik lig wakker in bed hierop te wachten, wat duurt het lang…..
Ik neem de telefoon en kijk hoe laat het is: 6.20 uur. Oeps de wekker staat verkeerd, gelukkig was ik al wakker. We staan snel op en gaan naar het ontbijt. Om acht uur zitten we allemaal weer in de bus. Op weg naar Chivay gaan we nog een aantal dingen doen. Eerst stoppen we nog een keer bij Cruz del Condor. We boffen, twee condors zitten op een rots onder het uitkijkpunt en laten zich goed fotograferen. Ik heb mijn fototoestel in de aanslag als een van beiden weg vliegt. Als we op het punt staan om weer verder te gaan, komt een condor recht over ons gevlogen, prachtig om te zien. Alleen jammer dat we het niet op de foto hebben.We gaan verder en stoppen nog even in Maca, hier is een mooie kerk, die echt de moeite waard is om te bekijken. En dan weer verder naar Yanque, van hieruit begint voor ons vandaag een trekking. We zullen ongeveer 4 tot 5 uur onderweg zijn, en beginnen met een afdaling naar de rivier, dat gaat prima, de weg is breed en goed begaanbaar. Met een brug steken we de rivier over, vanaf hier zullen we voor een groot deel gaan stijgen. Dat is wel weer even wennen maar we puffen allemaal. We houden even pauze bij de Inca-ruïne van Uyeuye. Het is nog te vroeg voor de lunch, dus lopen we verder. Een uur laten verlaten we het pad op zoek naar een geschikte picknickplaats. Net als gisteren wordt alles weer voorbereidt en smullen we van de broodjes. De tocht gaat verder, alleen hier is geen pad, we banen ons een weg door struiken, langs cactussen en over stenen. Het uitzicht is geweldig.

Langzaam komen we terug op het goede pad en wordt er stevig doorgelopen. We lopen door tot in Corporaque, waar de bus ons komt ophalen. Moe maar voldaan zitten we tegen half vier in de bus op weg naar Chivay. Voor we naar het hotel gaan, doen we nog even boodschappen. Ons hotel, Inkari elo Lodge, ligt buiten de stad. Het grootste deel van de groep gaat aansluitend verder naar warme baden van la Calera. Mart, Toine en ik niet. Wij zullen hun weer treffen om kwart voor zeven op het plein in de stad. Spannend, we zullen dan ongeveer 20 minuten moeten lopen in het donker. Maar eerst lekker douchen en reisverslag typen, en mogelijk nog even een dutje doen.
Gewapend met hoofdlampjes en zaklamp vertrekken Mart, Toine en ik om kwart over zes richting dorpsplein. Het is aardedonker en de hemel is vol met sterren. We doen de lampjes even uit om het beter te kunnen zien. Het is dat we een idee hebben in welke richting we moeten lopen, want je herkent bijna niets. Mooi op tijd zijn we op het plein. De bus brengt ons naar een Peña (= een eetgelegenheid waar tijdens het eten populaire tradities te zien zijn). Het eten is matig, maar de show is leuk.




Chivay-Puno
Donderdag 10 mei 2012Om 7.00 uur aan het ontbijt, we gaan om 8.00 uur vertrekken. We nemen afscheid van Coco. Het wordt weer een reisdag vandaag en we hopen tegen 16.00 uur in Puno te arriveren. Maar eerst weer terug over de hoge pas (4950 meter). Nu zullen we er wel stoppen, we zijn inmiddels voldoende geacclimatiseerd. Het is fris buiten, onderweg zijn rotsen te zien waaraan ijspegels hangen. Boven is het adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Een mooi uitzicht naar alle vulkanen.

Je zou er uren kunnen blijven en genieten, maar helaas we moeten verder. Chris heeft een foto van een (bergkonijn) gemaakt, dat is niet blijven wachten op nog meer fotograven, dus vragen we onze chauffeur uit te kijken naar andere exemplaren. We hebben geluk. Nu we toch zo lucky zijn, komt de vraag of er mogelijk ook extra gestopt kan worden als er Vicuñas van dichtbij te zien zijn. Ook aan dit verzoek wordt voldaan. De Andes-hoogvlakte (3800 meter) waar we doorheen rijden is eindeloos en mooi. We zijn nu dicht bij de grens met Bolivia. De lunch wordt genuttigd bij een strak blauw meer, de blauwe kleur is de weerspiegeling van de strak blauwe lucht. We hebben tot nu toe steeds prachtig weer en vaak strak blauwe luchten. De broodjes, die Marion voor vandaag voor ons geregeld heeft, zijn heerlijk. Natuurlijk zijn er op plekken zoals deze ook de souvenirkraampjes. Ik ben geïnspireerd door een tafelkleed dat we voor de lunch in bruikleen hadden, zoiets zou op onze eetkamertafel niet misstaan. We vervolgen de reis. We stoppen nog bij een meer waar vaker Flamingo’s zijn. Ze zijn er wel maar veraf, dus alleen voor camera’s met een goede telelens. Dan komt Puno in zicht. Puno is een havenstad aan het Titicacameer en heeft 200.000 inwoners. Het Titicacameer is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op een hoogte van 3800 meter. Ons hotel El Buho (de uil) ligt in de binnenstad. We krijgen een mooie kamer en een lekker ruim bed. Meteen na aankomst gaan we gezamenlijk de stad verkennen en het drinken weer aanvullen voor de komende dag. Tegen 18.00 uur weer terug in het hotel. We hebben hier weer internet, dus even contact opnemen met de thuisblijvers. Voor Skype is het echter geen goed tijdstip want in Nederland is het nu na middernacht. Dan maar rugzakken al  inpakken voor de komende dagen. We gaan een tweedaagse uitstap maken naar de eilandjes Uros, Amantani en Taquile in het Titicacameer. De rest van de bagage zal in het hotel achterblijven. Zoals we inmiddels gewend zijn, om 19.00 uur gezamenlijk avondeten. Marion heeft ook nu weer een leuk en goed restaurant uitgezocht. Tegen 21.00 uur gaan we met ons buikje vol, terug naar het hotel. We geven onze laptop nog in bewaring bij de receptie van het hotel en dan naar bed, morgen zal de wekker ons om 6.00 uur weer wekken.......


Titicacameer
Uros eilanden en Amantani   
Vrijdag 11 mei 2012
We zijn al wakker voor onze wekker en hebben goed geslapen. Toch worden we gemiddeld twee per nacht wakker op naar het toilet te gaan en te drinken. Het “op hoogte”  zijn, is toch merkbaar. Je bent snel buiten adem, je krijgt hoofdpijn als je niet voldoende drinkt, je neus zit soms dicht, je hebt droge lippen en een droge huid, maar voor de rest gaat alles prima. Het vervoer naar de haven vandaag is uniek. Marion heeft ervoor gezorgd dat we per fietstaxi ons verplaatsen, dus flitsen we met z’n allen door het chaotische verkeer van Puno. Bij de haven kopen we nog een cadeau (fruit) voor ons gastgezin. (we blijven vannacht slapen bij een familie op Amantani). We gaan met de motorboot het Titicacameer op. Voor de komende dagen gaat er ook nog een plaatselijk gids mee; Elyseo ( hij is van het eiland Taquile) Het Titicacameer is voor een deel van Peru en een deel van Bolivia. De Peruanen zeggen Titi is van Peru en caca van Bolivia (de Bolivianen zeggen natuurlijk andersom) We stoppen eerst bij de rieteilanden van Uros. De Uros zijn een volk dat op de - met riet gemaakte - Uroseilanden op het Titicacameer leeft. Ze bouwden deze kunstmatige eilanden oorspronkelijk om de Inca's te ontvluchten. De Inca's domineerden op dat moment namelijk het vaste land. Vandaag is het Urosvolk echter meer een toeristische attractie geworden. Deze eilanden, ook wel islas flotantes (drijvende eilanden) genoemd, worden gemaakt van riet. Er wordt telkens nieuw riet bovenop gegooid, zodat de eilanden blijven bestaan, en niet wegrotten. Vandaag leven er nog ongeveer 3000 nakomelingen van de Uros, waarvan slechts een honderdtal nog steeds op de eilanden leven en deze onderhouden. Ze vissen, jagen op vogels en laten hun vee op de eilandjes grazen. De meesten zijn naar het vasteland vertrokken, waar hun kinderen naar school kunnen gaan. Typisch zijn ook de rietboten, gemaakt van gedroogd riet, meestal in prachtige vormen afgewerkt. We bezoeken het eiland Suma Pacha en worden hartelijk welkom geheten door vijf bont geklede dames.

Lopen op een rieteiland is best vreemd, je hebt niet echt een vaste ondergrond en bij ieder stap zak je iets in het riet. We mogen plaats nemen op een rieten bankje en krijgen (in hun eigen taal) uitleg over het maken en onderhouden van de eilanden. Onze gids vertaald het in het Engels, maar het enthousiasme en de voorbeelden bij het oorspronkelijke verhaal hebben maar weinig vertaling nodig. De vrouwen geven in een spel ook nog voorbeelden van de ruilhandel die de mensen van Uros hebben met het vaste land (voor producten die ze zelf niet kunnen verbouwen). Veel op deze eilanden is gemaakt van riet zoals de huizen en de bedden in die huizen. Koken doen ze wel op een ondergrond van steen, anders zou hun eiland gaan branden. De vrouwen hier op het eiland, zorgen voor de kinderen en voor het eten en maken o.a. wandkleden om te verkopen als souvenir, de mannen werken veelal op het vaste land en daarnaast maken ze ook souvenirs (van riet natuurlijk) zoals bootjes en mobiles. Ieder van ons wordt uitgenodigd in een van hun huizen. Je kunt dan in klederdracht op de foto, is wel leuk.

Onze gastvrouw heet Anna, ze is nog jong en spreekt redelijk goed Engels. Natuurlijk wordt er ook gevraagd of je iets wilt kopen van de souvenirs die ze gemaakt heeft. Mijn keuze valt op een groot wandkleed, ik krijg er 4 hangers gratis bij. Om de mensen van het eiland nog verder financieel te steunen, maken we een klein tochtje in hun rietboot. Deze wordt voortbewogen door te roeien. Dan nemen we afscheid van deze aardige mensen,we gaan weer met de motorboot verder richting Amantani. Deze tocht duurt nog eens drie uur. We worden bij de aanlegsteiger begroet door onze gastvrouwen. De hele groep wordt verdeeld over drie gastgezinnen. Wij gaan met een groepje van 5 ( Jean, Martin, Toine, Mart en ik) naar het huis van Gladys. We krijgen allen een hele mooie kamer in een vrij modern gebouw. Het uitzicht vanaf ons gezamenlijk balkon is geweldig. Inmiddels is het lunchtijd. In het keukentje is een tafel voor ons gedekt. We krijgen Quinoa-soep met wortel en aardappel. Daarna een plak gebakken kaas, rijst, een aardappel, twee tuinbonen en nog twee wortels (of iets dat daarop lijkt). En dan nog een lekker kopje verse muntthee (muna). Na de lunch even tijd voor onszelf. Jean vraagt of ik een wondje op zijn hoofd kan verzorgen, hij heeft z’n hoofd gestoten aan de lage deurtjes hier.  Als EHBO-er is dat zo gepiept. Even voor 16.00 uur komt Elyseo ons ophalen. We lopen naar het dorpsplein waar we de rest van de groep weer treffen. We gaan de zonsondergang bekijken vanaf een van de toppen op dit eiland. Bij de tempel van Pachapapa of Pachamama, afhankelijk van het looptempo van de hele groep. Het is een stevige klim met ongeveer 200 meter hoogteverschil, en we zitten al op bijna 4000 meter boven zeeniveau. De hele groep versnippert omdat we ieder ons eigen tempo lopen. Waar het pad zich splitst naar beide tempels, wordt even gewacht om de groep te hervormen. Aangezien de zon al over 15 minuten ondergaat, wordt gekozen voor de korte route, deze leidt naar de tempel van Pachapapa. Het uitzicht is prachtig, maar helaas geen mooie zonsondergang, een grote wolk steekt hier een stokje voor. In de schemering gaan we weer afdalen, dat gaat beter dan klimmen. Halverwege is het al donker en gaat de zaklamp aan. Om 19.00 uur avondeten bij ons gastgezin. Op het menu staat: Maïs soep, daarna rijst met maïs, wortel, aardappel en een soort stamppotje, en natuurlijk weer verse muntthee. De schoonmoeder van Gladys (in haar huis verblijven we) biedt ons traditionele kleding aan, om vanavond naar het feest te gaan. Hoe en wat is niet helemaal duidelijk, maar we laten ons verrassen, we verkleden en gaan als Peruanen samen met de gastvrouw naar het feest. Het feest is in een zaaltje achter het dorpsplein. Alleen onze groep (allen verkleed) is er samen met hun gastvrouw/man. Een jeugdige band speelt muziek en je kunt er drinken kopen. Jammer dat we de enige op dit feest zijn, waarschijnlijk niet meer toeristen op het eiland. We blijven ongeveer een uurtje en hebben best wel lol.

Dansen op deze hoogte is best vermoeiend. Door het donker weer terug naar ons verblijf en dan lekker slapen. Voor de eventuele nachtelijke sanitaire stop, staat een potje naast het bed. Dat is beter dan in het donker de weg, over de trap, naar de wc buiten. Het bed is lekker warm, we hebben zelfs drie dekens en een sprei. Dit is best zwaar. Op enkele sanitaire onderbrekingen na, slapen we prima.

Amantani – Taquile -Puno       
Zaterdag 12 mei 2012
We zijn al vroeg wakker, het is half 6. Ontbijt is pas om 7.00 uur. Ik doe een kattenwasje aan een wasbak buiten. Gelukkig eten we vroeger, we krijgen pannenkoek van quinoa en een broodje met jam. Om 7.40 uur nemen we afscheid van ons gastgezin en worden we weer netjes begeleid naar de haven. De boottocht naar het volgende eiland; Taquile duurt ongeveer een uurtje. Taquile is een klein eiland met ongeveer 2000 bewoners. Onze gids is hier geboren en heeft zich vandaag gekleed in hun klederdracht. Meteen na aankomst op het eiland moeten we al een flinke klim maken naar het dorpsplein. Het is een prachtig eiland. Sommige van onze reisgenoten zeggen dat het lijkt op het bloemeneiland Madeira. Er zijn hier geen auto’s, fietsen, ezels of iets degelijks, alleen maar wandelpaadjes. Ook is er geen stromend water en weinig elektriciteit. Sommige huizen hebben wel al zonnepanelen en is de stroom afhankelijk van de zon. Het is een eiland met tradities, zo breien hier de mannen en de vrouwen spinnen en weven. Het is dus ook de plek om een mooi geweven of gebreid souvenir te kopen. Elyseo vertelt honderduit over alle gebruiken van het eiland en we maken nog een wandeling naar mooie uitzichten. Rond de middag lunchen we heerlijk. We eten quinoa-soep en gebakken forel met frites en rijst. Dan is het tijd om weer verder te gaan. De motorboot brengt ons in drie uurtjes weer terug naar Puno. Terug in het hotel eerst lekker een douche en dan de stad in, shoppen..... Om 19.00 uur is het weer tijd om lekker uit eten te gaan. Weer terug in het hotel, onder de wol, we ontbijten morgen alweer om 6.30 uur....




Puno – Cuzco
Zondag 13 mei 2012
Het is nog vroeg maar om 6.30 uur zit iedereen aan het ontbijt. We hebben zelfs hagelslag en pindakaas, dit hebben Joop en Els van hun kinderen meegekregen vanuit Nederland. Na het ontbijt, slepen we onze reistassen over de vier trappen (2 verdiepingen) naar beneden. De bus staat er al dus kunnen we meteen inladen. 7.30 uur vertrekken we. Elyseo gaat nog een stukje met ons mee. We brengen een bezoek aan de graftorens van Sillustani () aan het meer van Umayo. Deze plek is voor de Peruanen een bijzondere plek. Al lang voor de Inca’s, werden hier, veelal belangrijke mensen na hun dood bijgezet in een graftoren. Er zijn 2 verschillende culturen te zien. Half boven de grond (pre-inca), en grote zuilen in Inca stijl. Op deze bijzondere plek maakt Martin een foto van zijn dopper om mee te dingen voor de beste dopperfoto van deze maand. De dopper op de foto is even groot als de grootste graftoren. Succes Martin, leuke foto.
Als we Sillustani verlaten, bezoeken we nog een plaatselijke boerderij. Op het dak van hun huizen staan twee stiertjes om de kwade geesten te verjagen. Heel erg knus zoals de mensen hier wonen. Dan nemen we, bij de hoofdweg aangekomen, afscheid van Elyseo, en bedanken hem voor zijn bijdrage en verhalen. Hij gaat van hieruit met het openbaar vervoer terug naar Puno. Voor ons begint nu een lange tocht, we hopen tegen 19.00 uur in Cuzco te zijn. We rijden nog steeds op de hoogvlakte, een uitzicht dat voor ons al “normaal” geworden is. Maar dit gaat veranderen, even na de middag zullen we gaan dalen, Cuzco ligt op 3325 meter. Marion geeft ons al een heleboel informatie over Cuzco en de mogelijkheden om dingen daar te gaan zien. Ook krijgen de Inca-trailers al een paklijst voor de trail. Die is al over twee dagen. Spannend, maar we hebben er zin in. Het landschap ziet eruit alsof je in Europa door de Alpen rijdt, alleen zitten we hier al op bijna 4000 meter. Om 13.00 uur bereiken we de pasovergang La Raya (4338 meter) tussen de provincies Puno en Cuzco. Het is er behoorlijk fris, dus snel weer verder. Tegen 14.00 uur lunchen we in een luxe buffetrestaurant. Het eten is voortreffelijk. Een kwartier na de lunch stoppen we alweer in Raqchi. We gaan de tempel van de Wiracocha bekijken. Deze is uit de Inca-tijd. Dit is duidelijk te zien aan de bouw met de grote stenen beneden en de stenen van adobe bovenaan. Naast de restanten van de tempel staan er ook nog overblijfselen van de voorraad-gebouwen. Hier werden vroeger veel voorraden opgeslagen, Raqchi is namelijk centraal gelegen tussen Puno en Cuzco.

We moeten weer verder, Cuzco is nog een heel eind. We dalen stevig en de bergen lijken daarom steeds hoger. Steeds vaker rijden we door kleine dorpen. Het is vandaag Moederdag, veel mensen zijn dit samen buiten aan het vieren. De huizen in dit gebied van Peru zijn minder armoedig dan aan het begin van onze reis. Als we qua reistijd op minder dan een uur van Cuzco zijn, komen we in een file terecht (die bestaan dus ook in Peru) Helaas gaat de tijd die wel door ons strakke schema te volgen gewonnen hadden weer verloren….
Onze bus kan ons niet helemaal tot aan de deur van ons hotel brengen, de straatjes in de binnenstad van Cuzco zijn erg smal. Het is ook even spannend als er bij een pleintje enkele auto’s ongunstig geparkeerd hebben, gaat de bus de draai wel of niet halen…….We hebben een bekwame chauffeur, en de eigenaar van de geparkeerde auto hielp een beetje mee, dus het lukt. Op slechts 50 meter van ons hotel, eindigt deze bustocht, de rest lopen maar dat is helemaal geen probleem.
Hotel Marani heeft een hele leuke binnenplaats en we worden verwelkomd met thee en cake. De kamers worden toegewezen. Whow wij hebben wel een hele luxe. Snel opfrissen en omkleden, het gezellige avondeten wacht……..




Cuzco
Maandag 14 mei 2012
We zijn in Cuzco. Cuzco betekent letterlijk: navel van de wereld. Hier plantte de eerste Inca Manco Capac zijn gouden maïskolf en stichtte Cuzco als centrum van het Inca rijk.
We hebben heerlijk geslapen. Na het ontbijt is de briefing voor de Trail. Marion stelt ons voor aan Fernando, hij is onze gids voor de Trail. In het kort vertelt hij wat we de komende dagen kunnen verwachten en hoeveel extra bagage er mee kan. Voor de bagage krijgen we ieder een duffel (= soort reistas) die straks door een drager gedragen zal worden. Per persoon mag je 7 KG meegeven. Als alles duidelijk is, nemen we weer afscheid. Het is nu toch best wel spannend aan het worden, morgen is het zover…..
Maar voor die tijd, wil ik proberen nog een extra afritsbroek te kopen (mijn reservebroek zit te strak –teveel lekker eten gehad). Martin wil ook nog shoppen. Op aanraden van Marion gaat hij nog een brace kopen om zijn zwakke knie te ondersteunen tijdens de Trail. Marion heeft aangeboden met ons mee te gaan, dat is fijn, want ze spreekt vloeiend Spaans. We slagen gelukkig al snel, zodat we niet al te veel van de vrije tijd van Marion afsnoepen. Ik vraag haar of ze nog een kopje thee met ons meedrinkt en daarna gaan we ieder weer onze weg. Martin, Toine (die ook mee gegaan is), Mart en ik gaan een bezoek brengen aan het Inca museum. Daarna samen lunchen bij café Bagdad. Weer terug in het hotel, worden de rugzakken voor de Trail ingepakt en de duffels gevuld. Onze koffers blijven bij dit hotel in een bagagedepot. Als wij de Trail lopen, gaat de rest van onze groep onder andere naar de heilige vallei en we zien elkaar weer in Machu Picchu.
Na ons gezamenlijke avondeten nemen we al afscheid van ze, en zij wensen ons veel succes.
Wij vertrekken morgen al op 6.00 uur, als het goed is slapen ze dan nog….




Inca-trail
Dag 1                 
Dinsdag 15 mei 2012
We moeten vroeg op, want ik wil nog even douchen, dat zal de komende vier dagen niet meer lukken. Ik heb de wekker op 5.00 uur gezet. Niet zo heel goed geslapen.
5.30 uur zitten we aan ons ontbijt, Marion is er ook, ze komt ons uitzwaaien. Dan komt Fernando ons ophalen, hij is vroeg, maar we zijn er al klaar voor. Stilletjes vertrekken we met onze rugzakken en duffels naar een busje even verderop. Hier voegen zich nog twee jongens bij ons. Ze komen uit Denemarken. Ons trail-groep bestaat dus uit 5 deelnemers. Bij het busje zijn ook al enkele dragers, alles wordt ingeladen en we vertrekken. Even verderop voegen zich nog dragers bij ons gezelschap. We rijden omhoog en verlaten Cuzco. Dan toch wel even schrikken. Het gras in de weilanden is wit. Het heeft gevroren, slik…..
Heel even gaat mijn gedachte naar vanavond; slapen in een tentje….. zal het niet te koud zijn?
Deze gedachten worden al snel verdreven door het zien van het mooie berglandschap waar we doorheen rijden. Wolken hangen als een sjaal om de bergtoppen. In Urabamba voegt ook de kok zich bij ons gezelschap. 20 minuten later stoppen we in Ollantaytambo. We krijgen nog tijd om te ontbijten of iets te drinken. Omdat we al ontbeten hebben, nemen we alleen een lekker kopje coca-thee. Ook om even op te warmen, want het is nog fris. Het is druk in Ollantaytambo, vele dragers lopen rond om spullen te verzamelen.
We gaan weer verder, nog een half uurtje en dan zijn we aan het beginpunt van de Trail bij Kilometerpaal 82
Het is er druk; veel busjes, nog meer dragers en natuurlijk de mensen die net als ons deze uitdaging aan willen gaan. De dragers krijgen hier hun uitrusting en verdelen de te dragen vracht. Per drager mogen ze 20 kilo meeslepen. Het is gelukkig al beter dan vroeger, toen was hier nog geen beperking op. Wij hoeven alleen onze eigen rugzak te dragen. De twee Deense jongens hebben een eigen gids. Zij moeten ook hun eigen slaapzak en matje dragen, vreemd, maar misschien onder andere voorwaarden geboekt. Fernando geeft ons instructies over het laten passeren van de dragers. Zeker bergaf zullen zij bijna in looppas gaan en is een ongehinderde passage erg belangrijk. Langs de spoorlijn in de ingang voor de Trail. We gaan samen op de foto.

Dan naar het incheckpunt. Fernando heeft ons onze tickets gegeven die we samen met ons paspoort moeten laten zien. De gids van de Deense jongens is er even niet, later blijkt dat de papieren voor hun mogelijk niet in orde zijn. Ze moeten hier samen met hun eigen gids blijven wachten en hopen dat het nog in orde gemaakt kan worden….. Onze papieren zijn in orde, wij vertrekken, het is 10.00 uur. Met z’n vieren begint het avontuur nu echt. We gaan via een brug de rivier de Urabamba over, daarna een klein klimmetje en we zijn onderweg. Ik loop achteraan, samen met Fernando en we praten honderduit. Straks bij het klimmen, zal ik wel geen puf om te praten hebben. We hebben er zin in en het lopen gaat lekker, af en toe aan de kant voor dragers. Er is genoeg tijd voor kleine pauzes en het maken van foto’s. Dit is ons ding: lekker wandelen in de bergen.
Dan een serieuze klim, we moeten ongeveer 350 meter omhoog. Dit is het zwaarste voor vandaag. Fernando feliciteert ons als we, toch enigszins hijgend, boven komen. Even verderop lopen we langs een uitkijkpunt op de Inca-ruïne Llaqtapata, prachtig.
Een klein uurtje later komen we aan op de lunchplek. Onze dragers zijn bezig met de opbouw van onze eettent, en we krijgen al een kopje coca-thee. Fernando laat weten dat de twee Deense jongens niet verder mochten. Onze kok heeft nog gehoord dat de papieren niet in orde waren en dat ze terug naar Cuzco zijn gegaan. Wat jammer….
Een half uur later zitten we aan een uitgebreide lunch. Die is heerlijk. We hebben spinaziecremesoep, gevulde avocado’s, bloemkool, wortel, olijf, zoete aardappel en een drumstick, en weer een kopje thee.
We mogen even uitbuiken en gaan dan weer verder. Nog ongeveer twee uur en dan zijn we op ons kamp voor de komende nacht: Wayllabamba (3000 meter)

We hebben sneller gelopen, slechts anderhalf uur. Onze tenten staan al op. We krijgen de gelegenheid ons even op te frissen, lekker warm aan te kleden. Dan thee en wachten op het avondeten. Ik ben benieuwd.
Vanavond hebben we groentesoep, gebakken forel met rijst en groenten, en geflambeerde banaan, Whow.
Om half 8 naar onze tentjes, de dragers gaan vroeg slapen, dus wij ook.
In thermo-ondergoed, met sokken aan en muts op kruipen we in onze slaapzakken. Het is lekker warm. Welterusten…….

Dag 2
Woensdag 16 mei 2012
Op één sanitaire stop na, slapen we tot de volgende ochtend, en die begint al om 5.20 uur.We worden gewekt met een kop coca-thee en krijgen een teiltje water om ons te wassen. 5.50 uur worden we aan het ontbijt verwacht en moeten onze tenten leeg zijn. Als ontbijt hebben we crackers met jam, warm quinoa-sap (dat naar warme pap smaakt) en heerlijke pannenkoeken met stroop en fruit. Een kop thee na, en snacks voor onderweg. 6.45 uur zijn we weer onderweg. Eerst langs het checkpoint en dan omhoog. Vandaag gaan we 1250 meter omhoog op een afstand van 6 kilometer. We lopen in de schaduw en door bos. Er zitten pittige stukken tussen. Mart en ik blijven redelijk bij elkaar, maar Martin heeft moeite met ons tempo. Fernando blijft bij hem. Behalve dragers die ons voorbij lopen, gaan we ook even aan de kant voor een grote groep Lama’s. Als we op 3750 meter komen, bereiken we de plek waar we voorlopig het laatste drinken en snacks kunnen kopen. De prijzen zijn hier pittig, maar ja wat verwacht je, alles moet ook hiernaar toe gebracht worden. We wachten hier even tot we weer compleet zijn.
Het is nog te vroeg om te lunchen en helaas zullen we de komende vier uur ook niet gaan lunchen. In dit steile deel van de trail is geen camp-mogelijkheid. Gelukkig hebben we extra snacks bij ons.

De natuur is mooi, bromelia’s in de bomen en prachtige bloemen langs de paden. Het zwaarste deel van de klim ligt nu voor ons. We starten vol goede moed. Het wordt zwaarder en zwaarder, en je gaat je afvragen of dit nog wel leuk is.... Mart bereikt als eerste Dead Womans Pass (Huarmihuanusca 4125 meter) ik ben er ongeveer 20 minuten later gevolgd door Martin. Als je eenmaal boven bent, valt de vermoeidheid voor een deel van je af. DIT HEBBEN WE AL GEHAALD.

Trots gaan we op de foto. Helaas is de bewolking toegenomen en zitten de hoge bergen waar we op uitkijken al in de wolken. Even pauze en dan beginnen we aan de afdaling. Mart en Martin dragen beiden een brace om hun knieën te ondersteunen. Dalen zal voor hen ook zwaar blijven. We dalen over stenen en grote trappen, en er lijkt geen einde aan te komen. Toch moeten we ongeveer 600 meter omlaag.Na, in totaal 7 uur en 10 minuten onderweg te zijn geweest, arriveren we op het kamp. Fernando is trots op ons. Snel even opfrissen en dan aan de verlate lunch.
Die is weer super: soep, aardappeltaartje, pasta, gekookte groenten en Lomo Saltado.
Dan hebben we tijd voor onszelf, we hoeven vandaag niet meer verder. Helaas is het gaan motregenen en we zijn ook redelijk moe. We kruipen in onze tentjes en rusten wat. 17.00 uur is er weer thee en 19.00 uur avondeten.

Dag 3                
Donderdag 17 mei 2012
Om 5.20 uur worden we weer gewekt en krijgen we na de gebruikelijke coca-thee, weer een heerlijk ontbijt. Het wordt vandaag een lange dag. We starten met een klim van ongeveer 400 meter hoogteverschil maar vandaag zullen we hoofdzakelijk dalen. Steeds vaker herken je mede-trailers en af en toe lopen we zelfs in kolonne. We komen aan bij de ruïne van Runkurakay (3760 meter) Dan opnieuw een klim voor een pasovergang. Het uitzicht moet hier prachtig zijn, maar het is helemaal bewolkt. Dit deel van Peru heeft een ander klimaat, we lopen door het zogenaamde nevelwoud. De natuur om ons heen is prachtig, er groeien talrijke varens, mossen en andere vochtminnende bloemen en struiken.

We bereiken de Inca-ruïne: Puyupatamarca. Het bezoeken hiervan is optioneel. Martin gaat niet zo lekker vanochtend en besluit alleen verder te lopen naar de lunchplek even verderop. Samen met Fernando bezoeken wij de ruïne. Daarna gaan ook wij naar de lunchplek. Na weer een heerlijke lunch nog een stukje omhoog en dan begint de grote afdaling. We moeten maar liefs 1000 meter dalen voor een deel over 3500 traptreden.

We dalen drie en een half uur aan een stuk, en passeren nog een inca-ruïne. Martin haat inmiddels alle Inca’s zegt hij. We worden allemaal moe en de benen en knieën doen pijn. Op sommige plekken hebben we zicht op Aguas Calientes en we horen de hoorn van de trein. Ergens daar beneden, onder de hoogspanningsmasten ligt de kamp site voor vandaag. We lopen inmiddels onder de masten, maar waar is het nu? We zijn ontzettend blij als we op ons kamp Wiñaywayna aankomen waar we verwelkomd worden met een groot applaus, en...... tot onze verbazing een heuse taart bij de thee.
Na de thee hebben we overleg over ons afscheid van de dragers vanavond en natuurlijk hun fooi. We eten om 18.30 uur en weer is het heerlijk. Dan komen de dragers en kok allen naar de eettent. Ze gaan zich aan ons voorstellen. Onze jongste drager is 19 en de oudste 52. We hebben er in totaal 6. Onze kok is 30. We bedanken hun voor alle goede zorgen, het lekker eten en het dragen van onze extra bagage. Er wordt afscheid genomen met een knuffel en we gaan samen op de foto.

Dan is het alweer bedtijd. We maken vanavond al de bagage helemaal in orde want er is morgenvroeg weinig tijd. We zullen al heel vroeg opstaan….

Dag 4                  
Vrijdag 18 mei 2012
3.15 uur loopt wekker af, jeetje wat vroeg. Meteen aankleden en gereed maken. Ondanks het vroege uur smaken de pannenkoeken heerlijk. Het is nog aardedonker als we om 4.00 uur richting checkpoint gaan. Iedere gids wil graag als eerste vertrekken om al eerste bij de Zonnepoort (Inti Punku) te arriveren. Wij staan redelijk vooraan in de rij. We moeten hier nog wachten tot 5.30 uur en hebben nog even de tijd om bijvoorbeeld tanden te poetsen.
Dan komt de menigte in beweging en ook wij beginnen aan de laatste etappe. We gaan als een speer het lijkt wel of er een wedstrijd gaande is. De hoofdlampjes geven voldoende licht en het wordt ook al snel dag. Het pad is goed begaanbaar. En dan...... de allerlaatste klim: de Monkeystairs – een 25-tal traptreden zo’n 70% omhoog. We gaan op handen en voeten. Fernando wijst ons op een V-vorm iets boven ons, daar is de zonnepoort. Gedreven lopen we het laatste stuk en dan.....................zijn we er, YES we hebben het gehaald. We zijn trots en blij. Het is 7.40 uur.
Machu Picchu is nog ver beneden, toch worden er al veel foto’s gemaakt. Het is spectaculair gelegen tussen steile berghellingen met de Huayna Picchu op de achtergrond. De zon is over de bergen gekomen en schijnt bijna over het complex. Bij de zonnepoort is het nog redelijk fris, dus beginnen we aan de afdaling. Hoe verder we dalen, hoe mooier Machu Picchu wordt. Zo worden restanten van huizen en terrassen duidelijk zichtbaar. Het is ongelofelijk dat we hier lopen; alle pijn en ongemakken van de afgelopen dagen zijn vergeten. We lopen door tot aan het checkpoint, daar worden we door de rest van onze Peru-groep van harte ontvangen en gefeliciteerd.
Vrijwel aansluitend krijgen we een rondleiding door het complex, ook hier is Fernando onze gids. Wat is het groot, groter dan ik verwacht had. We worden er een beetje stil van. De stenen waarmee de tempels zijn gebouwd zijn mooi gaaf en liggen perfect op elkaar. Wat moet dat een werk zijn geweest. Het is prachtig te zien met welk vernuft destijds hier al gebouwd is, solide bouwwerken die al vele aardbevingen doorstaan hebben. Het geheel heeft iets magisch, het is geweldig, we genieten.

Dan gaat een deel van onze groep de berg Machu Picchu beklimmen en voor ons is het tijd voor de lunch. Na de lunch lopen we langs een kiosk en zetten een stempel van Machu Picchu in ons paspoort, iedereen kan deze stempel krijgen maar deze heeft voor ons een bijzondere waarde. We gaan weer terug het park in. Martin, Mart en ik hebben geen behoefte om nog te lopen en gaan rustig op een van de terrassen zitten om te genieten. Ook heb ik dan even de tijd om even mijn dagboek bij te schrijven. Wat een geweldige belevenis was de trail en dan dit als afsluiting. We besluiten de bus van 13.00 uur naar Aguas Calientes te nemen, ongeveer ’n half uur later zijn we beneden. Aguas Calientes is een klein plaatsje. Er loopt een spoorlijn midden over de straat. We lopen langs het spoor naar restaurant Apusalkantay, waar we onze duffels (extra bagage) weer kunnen ophalen. Bij een restaurant dat we passeren, zitten de twee Deense jongens. We begrijpen van hun dat ze uiteindelijk toch nog de tweedaagse Trail hebben kunnen doen. Fijn toch.
Bij restaurant Apusalkantay zitten meerdere medetrailers. Omdat het nog vroeg is, nemen we ook even plaats buiten op het terras en bestellen nog iets. Dan komt er met een luid signaal de trein achterlangs rijden, te gek. Er is hier in Aguas Calientes ook een grote souvenirmarkt, maar we hebben de afgelopen dagen genoeg gelopen, dus blijven we lekker zitten. Een aantal van onze reisgroep, op weg naar ons verzamelpunt voor vandaag, sluiten zich bij ons aan. Dan is het tijd, om te verzamelen en gaan we allen richting Hotel Continental aan het einde van de straat. Er wordt nog geproost op de Trail en op het beklimmen van de Machu Picchu. Van hieruit gaan we gezamenlijk, (wij met onze extra bagage) naar het treinstation. Dit is de enige mogelijkheid om hier weer vandaan te komen. 16.45 uur vertrekt de trein. Wij zullen meereizen tot Poroy (het eindpunt) over een afstand van 92 kilometer, en deze trein doet hier drie en een half uur over.
In Poroy staat een busje op ons te wachten om ons naar het hotel in Cuzco te brengen.
Mart en ik zijn redelijk moe en duiken dan ook meteen na aankomst in een “echt” bed.
Welterusten......
 


Cuzco
Zaterdag19 mei 2012
We hebben heerlijk geslapen. Toch zijn we al om 7.00 uur wakker. Dan maar ontbijten. Toine is er ook al, hij is altijd een vroege vogel.
We kunnen onze dag nu zelf inplannen, dus het wordt een rust- en opruimdag. De spullen van de trail uitzoeken en de koffers opnieuw inpakken. Tegen de middag Cuzco in. Nog wat souvenirs kopen, lekker lunchen en gewoon rondslenteren. Natuurlijk ook nog foto’s maken o.a. van de twaalfhoekige steen. Het lopen gaat goed, alleen traptreden naar beneden herinneren ons aan de inspanningen van de afgelopen vier dagen.
Tegen 19.00 uur weer gezellig samen eten.

Zondag  20 mei 2012
We proberen uit te slapen, maar als je al om 21.30 uur naar bed gaat, ben je om 7.30 uur al uitgeslapen. Dus weer vroeg aan het ontbijt. Om 9.00 uur terug op de kamer en Skypen we met Stephan, daar hebben we nu eindelijk eens tijd voor. Thuis is alles prima.

We maken een planning voor de rest van de dag. Onze reisgenoten gaan nog naar Sacsayhuamán (deze hebben ze nog tegoed op hun knipkaart) Je kunt helaas geen losse kaartjes kopen. Ook willen we het een beetje rustig aan doen, we merken toch dan de afgelopen 3 weken best intensief waren.
Tegen de middag weer de stad in. Er zijn festiviteiten op de Plaza de Armas. Het is er erg druk. Net als die zondag in Arequipa lopen weer grote groepen mensen een defilé. Het is mooi te zien hoe trots de mensen hier zijn.
We nemen een eenvoudige maar lekkere lunch en daarna terug naar het hotel; lekker niks doen.... Ook op deze laatste avond in Peru gaan we om 19.00 uur weer samen eten. Marion heeft opnieuw een heel erg leuk restaurant uitgezocht. Helaas is het ook bijna tijd om afscheid te gaan nemen. Antoinette spreekt namens de groep een bijzonder woord van dank uit aan Marion. Ze is gewoon geweldig!!!
Dan de laatste keer terug naar het hotel, onze laatste nacht in Peru........






Cuzco - Lima – Amsterdam
Maandag 21 mei 2012
Toch nog een keer op tijd opstaan. We hebben om 8.50 uur een binnenlandse vlucht van Cuzco naar Lima.  Lima is de hoofdstad van Peru en telt bijna 10 miljoen inwoners.
Als we in Lima landen is het mistig en het ruikt niet lekker. Het is de smog die hier hangt. Als je er een tijdje bent ruik je het niet meer. Het grootste deel van het jaar is het in Lima bewolkt, dit komt door de Humboldstroom, een koude luchtstroom die uit Antarctica komt en botst op de warmere luchtstromen in het noorden. Aangezien we pas om 20.15 uur onze vlucht naar Amsterdam hebben, is gezamenlijk besloten om met een eigen bus nog een tour door Lima te maken. We lopen door de stad naar plaza San Martin en zijn aanwezig bij de wisseling van de wacht op plaza Major.

We hebben een overheerlijke lunch bij Tanta, en gaan zelfs op de foto voor hun facebookpagina. We nemen nog een kijkje aan de kust bij de plaza de Amor, en slenteren door een luxe winkelcentrum. Dan is het tijd om naar de luchthaven te gaan. Marion gaat ze ver mogelijk mee. We nemen al knuffelend afscheid en dan......
zijn we op onszelf aangewezen, geen Marion meer die dingen regelt, best even vreemd.
Ieder gaat z’n eigen weg. We zullen nog proberen de laatste SOL om te zetten in souvenirs.
19.15 uur aanwezig bij de gate, en een uurtje later weer richting Amsterdam.
Hopelijk kunnen we een beetje slapen in het vliegtuig.......


Dinsdag 22 mei 2012
Om 15.00 uur plaatselijke tijd landen we weer op Schiphol. We hebben goed geslapen en voelen ons prima. Gezamenlijk weer de koffers ophalen en dan…. afscheid nemen van de groep die bijna familie was. We hebben samen een geweldige rondreis  mogen beleven.
Mart en ik worden opgehaald door de shuttlebus van het hotel (waar onze auto staat).

Tegen half vijf zijn we onderweg naar het zuiden van het land. Het is druk op de Nederlandse snelweg en we besluiten nog even een hapje te gaan eten. Als we weer vertrekken is het verkeer al rustiger. Tegen 20.30 uur zijn we thuis.
We hebben nog enkele dagen vrij en genieten van de herinneringen aan onze vakantie.
Een vakantie om nooit meer te vergeten…………………………….

Wil je graag meer foto's zien, neem dan een kijkje in het fotoalbum